Bir kadýn vücudu hayal ediyorum. Çýrýlçýplak ama kusursuz deðil. Kadýnýn vücudunu saracak naylon bir kadýn giysisi hayal ediyorum. Kendisi görünmediði halde sardýðý bedenin çýplak halde sunamadýðý güzelliði ortaya çýkarabilecek bir ürün tasarlýyorum.

Bu ürün, Helenistik dönemde mermer ve bronz yontularýndaki iþçiliðin günlük yaþamdan alýnan tiplerden ürettiði, geminin burnunda heybetle açýlmýþ kanatlarýyla rüzgarlarý kucaklayan ‘Samotrake (Semendirek ) Nikesi’nin rüzgârdan yapýlmýþ elbisesinden daha þeffaf olmalý.

Nazým Hikmet, öz ve þekil konusunu açýklarken þöyle bir benzetme yapar:’...Þahsen kendimse, þekli öylesine öze uydurmak istiyorum ki, þekil, özü bir kat daha belirtsin, ama kendisi, yani þekil belli olmasýn. Güzel bir kadýn bacaðýný bir kat daha güzelleþtiren, fakat kendisi belli olmayan ince bir çorap gibi. Bu gün tercih ettiðim þekildir, ama elbette ki, yarýn rengârenk þekilleri de tercih edebilirim...’

Buradaki ince bir çorabýn kadýn bacaðýný bir kat daha güzelleþtirdiði gibi, Samotrake Nikesi’nin rüzgârdan elbisesi gibi bir elbise tasarlýyorum. Bu sýradan beynimden çýkan sýradan kadýnýn vücudu naylon bir kurguda güzelleþiyor. Bu kurgu evrende bir nokta ve bu noktayý betimlemek için Nazým’dan yardým alýyorum. Ve dahasý yüzyýllar öncesinin kusursuz heykeli yardýmýma koþuyor.

Bunlar nereden çýkýp geliyor bilmiyorum ama, hayal ettiðim kadýný þiir gibi anlatýyor bana. Ayný Postmodernizm gibi, iþime geleni iþime geldiði gibi kullanýyorum. Bana ait olan ve hiç kimseyle paylaþamayacaðým kadýnýmýn oldukça renkli görüntüsünü oluþturuyor beynimde. Mozaiðin her bir parçasý gelip yerleþiyor ve bende bir bütün oluþturuyor.

Düþünüyorum, bunu, bir resim çizerek mi ya da bir þiir yazarak mý anlatayým, ya da düzyazýya mý dökeyim. Diyelim bir þekilde anlattým, ya biri çýkarda bu benim resmim derse ya da bu þiir bana yazýldý derse birileri sahip çýkmaya kalkarsa. Kýskanýyorum hayalimi herkeslerden. Hiç kimse havalara girmesin, güzel de olsa çirkin de olsa bu benim kadýným. Onu güzelleþtiren benim düþüncelerim. Biliyorum birilerine göre çirkin olan kurgular, anlamayanýn kendi çirkinliðidir.

31 aðustos 2008 de posta gazetesinden alýnan bir haber yer alan gazete kupürü var elimde
Haber: Karamürsel de doðdu orada ölüyor
Sultan Abdülaziz, Hereke’deki av köþküne gelince Karamürsel eþrafý, yörenin meþhur kirazlarýný, yörede üretilen sepetin içine koyar sunar. Abdülaziz, önce bu hediye sepetini küçümser. Sonra, içindeki kirazlar büyük bir gümüþ tepsinin içine boþaltýlýr. Sultan Abdülaziz hayretler içinde, ‘‘Sepeti ufak tefek gördük amma, içindekini tepsiye sýðdýramadýk’’ der. ‘Ufak tefek gördün Karamürsel sepeti mi sandýn’ sözünün buradan doðduðuna inanýlýyor. Karamürsel sepeti, gerçekten de Kocaeli’ni temsil eden en önemli üretim geleneklerinden biri oldu. Oldu, çünkü þu anda neredeyse üretim yok olmak üzere. Anlatýlanlara göre yörede üretim geleneðini sürdüren tek isim Mehmet Ali Koygun. Anlattýklarý, destek verilmezse, üretimi ondan sonra kimsenin sürdüremeyeceðini ortaya koyuyor. Aslýnda üzerine dört kiþinin çýkmasýna raðmen, özel örgüsü nedeniyle beli bükülemeyen sepetin, belini Çin’in ucuz sepetleri ve plastik sepetler bükmüþ. Koygun, ilgisizlikten yakýnýyor. ve ‘’Bu iþi sürdürebilmek için diðer kazançlarýmý buraya yönlendiriyorum’’ diyor.
Yöresel el sanatlarýmýz günün ihtiyaçlarýndan doðmuþ olup ortaya çýkýþ ve sonrasýnda yerine ikame edilebilecek araç gereçlerin bulunup üretilmesine kadarki dönemde yoðun olarak kullanýlmýþtýr. Küfeler, sepetler, fýçýlar gibi üretim amaçlý saklama ve taþýma gibi iþleri gören araçlar yanýnda toprak testiler, toprak tencereler ve tavalar,ve hatta ahþap masa sandalye gibi günlük hayatta ihtiyaç duyulan kullaným gereçlerinin terk edilme sebepleri nelerdir.
Bunlar doðamýzý kirletmeyen, doða içinde çürüyüp tekrar bir organizmanýn bünyesinde hayat bulabilen bir döngüde yer alabiliyorlardý. Haliyle saðlýklý idiler. Çünkü organik kökenli idiler. Uzun süreler boyunca denenmiþ insan saðlýðýna etkileri net olarak gözlemlenmiþ, insanlar tarafýndan kabul görmüþ idi. Ýnsanlarýmýza sentetik ürünleri, insan saðlýðýna etkileri bakýmýndan sonuçlarýný görmeden kabul ettiren post -modernizmdir. Ýnsanlarýn tükettikleri kadar var olduklarý düþüncesini insanlara empoze eden post-modernizm. Kapitalizm in Pazar olarak gördüðü insan öbeklerinden kâr elde etmek için uyguladýðý politikadýr. Ýnsanlarýmýzýn býrakýn kullaným gereçlerini, yediði içtiklerinde dahi saðlýða zararlarý ile uzun vadede tamir edilemez sonuçlarý doðuran alýþkanlýklar ortaya çýkmýþ olmasýna raðmen hala insanlarýn uyanmadan ayný yolda gitmesi ürkütücüdür.
Bu cümlelerimden sakýn yeniliklere karþý olduðum kanaati çýkmasýn. Beyin olarak tahmin edemeyeceðiniz kadar modern bir insaným. Post modernizm ile olan çeliþkim de buradan kaynaklanmaktadýr. Dýþarýya uçak satan bir ülke iken (Kayseri Uçak Fabrikasý)burayý kapatýp yerine, halkýmýza özgü içecek maddeleri olan çay, ayran gibi içeceklere alternatif olarak kola kültürü geliþtirilmeye çalýþýlmýþ ve baþarýlmýþtýr. Kola içeceði post modern kültür ürünüdür. Üretim kültürünün terk edilip tüketim kültürünün empoze edilmesi yenilikçilik deðildir. Biliyorsunuz ki yoðurt bir Türk buluþudur. Ayran içecek olarak Anadolu kültürümüzü yansýtýr. Bir misafirimiz gelince öncelikle bir tas ayran ikram edilir idi. Þimdiki nesiller gazlý içecekleri tercih etmekteler. Kola alýþkanlýk yapýcý ve zararlý olduðu halde çay kadar kolay serinletemez. Sýcak sývýlar damaktan emilip direkt kana karýþtýðýndan, çay harareti daha çabuk düþürür. Halbuki kola sadece soðutur.
Peki yenilik nasýl olmalýdýr. Her yenilik kendini öyle bir formda ortaya koymalý ki kendinden önceki kulaným kültürünü tarihini diyalektiðini inkar etmeden insan özüne yaklaþmalý. Ýçine girdiði kültürle baðdaþmalý. Kültür homojen olmalý. Post modernizm farklý uçlarý heterojen bir ortamda uzlaþtýrmaya çalýþmakta farklý ve baðdaþmayan unsurlarý ayný kategoride kabul ettirmeye çalýþmaktadýr. Yenilik insanýn kendine yabancýlaþmasýný deðil, kendini bulma keþfetme sonucunu getirmeli. Bunun aksi, insanýn deðiþme uðruna kendini yok etme inkar etme sonucunu doðurur. Ýnsanlar sorunlar yumaðý haline gelmiþ. Ýnsanlar kendi sorunlarýndan dolayý bulunduðu konumu göremez duruma gelmiþ, yalakalýk bir kültür olarak tüm yaþam alanlarýný sarmýþtýr.
Kurduðum naylon hayaller her ne kadar bir organizmanýn ürünü olsa da yeterince organik deðildi. Ama þu bir gerçektir ki organik olmayan her þey tüm organizmamýzý sarýyor. Bizi çepeçevre sardýðý gibi bazen ruhumuza da iþleyebiliyor. Hatta hayallerimiz bizi Karamürsel sepeti gibi ufak tefek görüyorlar.

Hayallerim parmaðýmý aðzýna almýþ ýsýrýyor, ben de hayallerimin parmaðýný tutup ýsýrýyorum. Bu sefer hayallerim bana karþý konuþuyor ama konuþurken parmaðýmý kurtardýðýmý göremiyor. Bu sefer ben de aðzýmý açýp iki kelime ediyorum ve onun parmaðý da kurtuluyor. Böylelikle birbirimizden kurtulmuþ oluyoruz. O hâlâ konuþmaya devam ediyor. Ama ben artýk onu duymuyorum. Peki duymuyorsun da konuþtuðunu nereden biliyorsun diyeceksiniz. Siz hayallerimi iyi tanýmýyorsunuz o hep böyle yapar bazen beni sabahlara kadar rahat býrakmaz. Ben dinlesem de dinlemesem de konuþur. Senede bir, bugüne kadar ki beraberliðimiz hatýrýna ziyaret ediyorum, o hak bayram zannediyor. Bundan sonra yazar geçerim arkama da bakmam. Sonuçta yazmayabilirim de çünkü benim hayalim. Ýstediðim an yok edebilirim.