Kimisi tümce diyor, kimisi imge. Düþün ve yazýn iki ayrý ucube. Sokak kadýnlarý kadar haysiyetleri yok. Cümle ne zaman öldü, niçin öldü, yerine ikame edilen neseb-i gayr-i sahih veled TDK’daki medikal doktorlarýmýzýn sezeryanla ortaya çýkardýklarý þaheserleri mi? Hayal edemeyen nesiller hayali katledip artýk olmayan istikballerini mi imgeliyorlar! Muhayyilenin emzirdigi þaheserler yaratan nesiller gidip de yerlerine lügatten korktuklarý için kendi kelimelerini uyduran yeni yetmeler mi geldi? Hakiki tarihinden ve edebiyatýndan bîhaber profesör kürsüden ‘düþün’ diye haykýrýrken Sokrat’larý, Aristo’larý, Farabi’leri, Ýbn Sina’larý, Hegel’leri ve daha nicelerini münbit göðsünde emziren ve felsefe tabir edilen hazineden mi bahsediyor; yoksa tembel talebelerine düþünmelerini mi öðütlüyor.Böyle bir eziyet dünya yüzünde hiçbir lisana yapýlmadý, ne duyuldu ne görüldü. Yabancý diye bütün haysiyet sahibi kelimeleri idam ettikten sonra yerlerine olabileceklerin en kötülerini koymayý baþardýk. Öte yandan Ýngilizce önüne gelen dilden kelime aldý. Ve nihayet karþýmýza dünyanýn en izbe köþesindeki 5 yaþýnda çocuðun bile bildiði, yabancý dil olmaktan çýkmýþ,bünyesinde bir kelimenin on tane müradifini barýndýran , ele avuca sýðmaz bir lisan çýktý. Bir Ýngiliz, Bir Amerikalý 15. Yüzyýlda yazýlmýþ bir eseri rahatlýkla olmasa da okuyup anlayabiliyor. Shakespeare bir ingiliz çocuðu için sadeleþtirilip de okunmasý lazým gelen þifreli bir tuðralar silsilesi deðil. Bize gelince nesillerin hafýzasý her 10 yýlda bir yenileniyor. Bir müddet yurt dýþýnda kalýp da memleketine dönen adamýn yazýlan kitaplarý, konuþulan dili anlamakta müþkil durumlara düþeceði zamanlar yakýndýr. Býrakýn bir asrý kütüphanelerimizdeki 10 sene evvel yazýlmýþ bütün kitaplar toplanýp yakýlsa yeridir. Okunup anlaþýlabilmeyen yazýlý kaðýdýn o rafta durmakla bir fayda saðlayacaðýný iddia edecek akl-ý selim sahibi bulmak kabil olur mu kim bilr!
Yaþadýðýmýz trajedi Cemil Meriç’in yaman üslubunda ifadesini tam bulmuþtu bir zamanlar: “Genç hafýzalara yerleþtirilen “tilcik”ler üredikçe üremiþ, nesillerin zevk selâmetini bozmuþ, onlarý tarihlerinden ve mukaddeslerinden koparmýþtýr. Bu ülkenin aydýnlarý yýllarca tek hürriyet tanýmýþlar: Dillerini tahrip hürriyeti. Tefekkür yasaklanmýþ, irfana sadakat, vatan ihaneti sayýlmýþtýr. Zekâlarý felce uðratan bir devrimdir bu. Zaman zaman halkçýlýk, milliyetçilik, ilericilik ve benzeri mefhumlarýn arkasýna saklanmýþtýr.”
O günden bu güne deðiþen tek þey “tilcikler”in “filcik” olup üzerimize düþen gölgelerinin biraz daha büyümüþ olmasýndan baþka bir þey deðil!