Çaresiz kaldým.
Bu nedenle, ne kendimi, ne baþkalarýný suçladým.
Umut etmeyi hiç bir zaman boþlamadým.
Ve sabýrla bekledim hiç yýlmadým.

Güneþin karanlýðýma doðuþunu bekledim.
Korkularýmýn yok oluþunu izledim.
Öyle anlar geldi ki öldüm de dirildim.
Pestilimi çýkardýlar ama yine de pes etmedim.

Kahraman olmayý ben hiç istemedim.
Ama karþýma çýkan zorluklara göðüs germeliydim.
Sonunda baþarýlar hýrs verdikçe mutluluðu kaybettim.
Ýnan ki figüran olup mutlu kalmayý yeðlerdim.