Þairler günahkâr insanlardýr

Her insan fikir ve düþüncelerini bir baþkasýyla paylaþmak ister/paylaþtýkça rahatlar ama þair ve yazar herkesten daha çok yapar bunu.
O yüzden þair ve yazarlar herkesten daha çok günahkâr insanlardýr.
Çünkü onlar yaptýklarýný ve yapmak istediklerini anlatmak suretiyle günahlarýna þahit tutarlar. Günahlarýný kayýt altýna alarak iþlerini –bilmeden veya bilerek- zorlaþtýrýrlar.
Ama her þey raðmen edebiyat zevklidir…
Edebiyatýn o leziz tadýndan tadan bir insan, bir daha kendini edebiyattan uzaklaþtýramýyor.
Zira edebiyat “ilham” halinden gelir.
Kan gibi dolaþarak damarlarýndan, þeytan sinsiliðince kalbe vesvese verir edebiyat…
Geçenlerde bir edebiyatçý arkadaþým -incelemem için- þiirlerinden gönderdi bana.
Henüz piyasaya kitap þeklinde çýkmamýþ ancak kitaplaþtýrmayý düþündüðü el deðmemiþ, göz görmemiþ bu gizemli þiirleri okuyunca þairlerin günahkâr olduðuna bir kez daha inandým…
“Baþ kucakta gel kapýma,
Adýmý duyunca;
Boynun omzuna düþsün,
Ben diye uyu
Ben diye uyan. .
Damarlarýnda ben akayým.
Her kapýya ben diye koþ.
Her mevsim ben olayým.
Ye beynini!
Ben ben ben diye..
Þahdamarýnda ben.
Bir melankoli hali gece ve gündüz…
Ben diye sayýkla,
Ateþin çýksýn,
Ýnle döþeklerde,
Ben ben ben diye..
Adýmý duyunca;
Nefesin kesilsin,
Beynin patlasýn!
Aklýndan an çýkarma..
Üstünü baþýný yýrt!
Saçýný yol tutam tutam,
Zihnini lime lime doðra,
Ben ben ben diye…
Delinim ey sevgili!
Katlini isterim!
Canýna göz diktim.
Gözümün hakkýný ver!”
Siz ne anladýnýz bu dizelerde bilmiyorum ama ben…
Bu þiiri yalnýz þiir olarak bir edebiyatçý gözüyle bakacak olursak gayet muhteþem ve hiçbir sorun yok.
Lakin bu þiiri, benden istenilen yönüyle incelediðimde…
Þiirde “Sevgili” (sevgili her ne ise ve kimse…) ilahlýk tahtýna oturtulmuþtur.
Öyle ki, þair (bilerek veya bilmeyerek) maþukunun kendisine tabiri caizse (ki ona göre bundan daha doðal bir þey yoktur, hatta olmazsa olmazý bir þeydir…) kendisine tapmasýný istiyor.
“Aþk bu mudur” diye soracak olursanýz…
???.......................