Bir gece vaktiydi gidiþin. Ýlkbaharýn o tazecik yaprak yeþilindeydi soluduðumuz hava. Bu sondu, birlikte soluk almayacaktýk... Yollarýmýz ayrýlmýþtý. Bir çok kez ayrý kalmýþtýk ama bunun gibi olmamýþtý. En son bir pazartesi sabahýydý seni görüþüm. Ve bittiði gündü o gün. Bilseydim o gün sana daha çok sarýlýrdým, kokunu benliðimle tanýþtýrýrdým. Kokuna hasretim, sesine, tenine... En çok da neyi biliyor musun? Ýyi ya da kötü her anýmýzda binlerce sevgi sözcüklerini bir köþeye atýp söylediðimiz o "CANOM" kelimesine... Bana canom demeni çok özlemiþim... Senden sonra bir iliþkim oldu. Onunlayým ama o sanki sensin... Ona sana bakýyormuþçasýna bakýyorum. Onu seni öpüyormuþçasýna öpüyorum. Ben hala sana baðlýymýþým. Bazen öyle anlar oluyor ki onda seni hissetmiyorum, kaçýyorum o zaman. Sormaya bile cesaret edemezdi "Neden gidiyorsun?" diye. Ki sorsa verecek cevabým bile yoktu.. Her deliliðime katlanýyordu... Ben hala ona sen gibi bakýyorum... Kaçýþlar vardý hep, tüm benliklerden uzaklara... Ve yine çok özledim seni... Þair der ki;
"adý uzun ayrýlýk olsa da
sanki hiç ayrýlmadýk.
yaðmurun sesini
topraðýn kokusunu,
yüreðimde tarifsiz özlemini derinden duydum da sana geldim
gökler aðladý, ben aðladým
suya düþmüþ yaprak gibi su yüzünde kalmýþ sevdamla sana geldim
aþktan daha þefkatle
dualarýmla, çiçeklerimle sohbete geldim.
sadece benim konuþtuðum sohbete
karakavak altýna sana geldim
üç yýllýk yorgunluðun bitmedi
bitmedi ki diye baþlayan ince sitemimle sana geldim.
gözümdeki yaþ kadar
tomurcuk çiçekleri zülfümün baðý ile baðladým
sana geldim
yasak deðil çok özledim de vuslata geldim. " Ben seni özledimde geldim...