sonunda üçüyle de tanýþtým;
cefa,vefa ve sefa üç kardeþ...
ne kadar da farklýydýlar birbirlerinden,
bir harf farkýnýn ötesinde farklýydýlar.

birlikte birþey yapamadýlar hiç,
bütün tanýdýklarýn onlarý ayný anda görmesine imkan yoktu.
CeFa en büyükleriydi,
hiç yüzü gülmezdi,hiç selam vermezdi,döner dolaþýr koca sokaðý tavaf ederdi
VeFa ortanca kardeþ
cefa ile sefanýn arasýnda sýkýþýp kalýrdý.
kimi gün cefanýn dibinden ayrýlmaz; kimi gün sefayý bile aðlatýrdý

SeFa en güleçleriydi,gamsýz,rahat ve özgür ruhluydu.
konar göçerdi;
çok zengin ve mutlu olabilmekti en büyük hayali

gün geldi cefa sinirlendi
bundan sonra hep benim dediðim olacak diye diklendi.
sefa ile vefanýn hali iç güveysinden beterdi
sefa; karþý geldi cefaya,
senden küçük olsam da görceksin bir gün dedi.
vefa sýkýþýp kaldý ikisinin arasýnda.
ne yapsa olmadý kimse son vermedi kavgasýna
VeFa aldý baþýný gitti;
aldý baþýný gitti ve býraktý onlarý,
bu VEFAsýzlýðýn tam ortasýnda