Bir arkadaþým, çocukluðuna dair unutamadýðý bir anýsýný þöyle dile getirir ve bizi inandýrmak için karþýmýzda çýrpýnýr dururdu: “Ýlkokul bir ya da ikiye gidiyorum. Elimde çantam sallana sallana okul yolundayým. Bellediðim bir kaldýrým vardý. Yol kenarý ve tenha. Araba geçmiyorsa eðer, oraya geldiðimde bir kaç adým geri gider sonra bir baþlardým koþmaya, kaldýrýmýn bittiði yerde bir sýçrar o asfalt yolu uçarak geçer ve karþý kaldýrýma kuþ gibi konardým. Her sabah o yolu uçarak geçerdim...” “Sen o mesafeyi ancak rüyanda geçersin,” takýlmalarýmýza, “ Ben de rüya sanýyordum ama deðildi. Ben o yolu uçarak geçerdim,” der bizi inandýrmaya çalýþýrdý.

Çocuklarla yetiþkinleri birbirinden ayýran bir özellik de çocuklarýn rüyalarýnda sýk sýk “uçmasý” dýr. Bu özellik çocuk büyüdükçe azalýr, bir yetiþkin olduðunda ise neredeyse tamamen ortadan kalkar.

Biz yetiþkinler, hayallerimizi, sezgilerimizi, duygularýmýzý her geçen gün köreltir, yerine günlük koþuþturma içinde, nasýl daha çok para kazanýrýz; birinin nasýl ayaðýný kaydýrýrýz; yükselmek için kimleri kullanýrýz biçimindeki entrikalar çevirdiðimizden saflýðýmýzý yitirmiþizdir.

Sorun çocuklara: “Rüyanda uçuyor musun?” diye. Bakýn ne diyecekler.

Çocuklar kýskanýlacak kadar saftýrlar. Bu yüzden rüyalarýnda sýk sýk uçarlar.

Bizler ise çoktan yitirmiþizdir o özelliðimizi. Bu yüzden rüyalarýmýzda “Yere çakýlýrýz.”

Ya yetiþkin olup da rüyalarýnda uçanlar! Ne deðerlidir onlar; bir çocuk kadar saf ve temiz!