Cumartesi bugün..

     Cumartesi bugün. Sýcak bir kahve için erken uyandým, düþlerimde yeþerttiðim herkesi özlemle yad ederken kentin sarý renge dönüþen sokaklarýný hayretle izledim. Hayatýma giren tüm acýlardan ve dertlerden sýkýlarak kendimden uzak kalmaya özen gösteren bir ruh haline büründüm. Kendimim evet, sadece sesime uzak karaktersiz bir þarký gibi dilimde dolaþan bir hayatý yaþýyorum, evet. Herkesten ve herþeyden uzak olmayý düþlediðim zamanlarý hatýrladým bu sabah, deniz kokusuna yakýn olmak isterdim lakin. Ve fakat denize, dostlarýma, sevdiklerime, aþklarýma, kentime, aileme, sahip olduðum deðerlere uzaðým þimdi. Nerde ve nasýl olduðumun hiçbir ehemmiyeti yok yaþadýðým tuhaflýklarýn ve yenilgilerin yanýnda. Sýcak bir kentin soðuk insanlarýný tuhaf bir þekilde izliyor beni uzaklardan acýtan sevgilimi iðrenerek yad ediyorum. Çeliþkiler içinde bir zaman içindeyim, umarsýz bir hayat deðil düþlediðim, biliyorum. Kelimelerin eksik veya yarým kaldýðý tüm herþeyin içinde ruhumu acýtan tüm zamanlarýn eski kavramlarýný düþlüyorum.
     Cumartesi bugün. Çocuk olmak isterdim en çok, hiç büyümeyen asla büyümek adýna bir geliþme göstermeyen bir çocuk, yahut bir deli. Kalabalýklar içinde yalnýzlýðý en iyi bilenlerdenim, tecrübe edip tadýnýn bozukluðuna alýþanlardaným. Kentime uzak tüm güzellikleri bir toz bulutu içinde iðrenç görenlerdenim. Kahve kokusunda gözlerini düþlediðim sevgilim vardý çok eskiden, kahve gözlerinden koku alýrdý burnum. Kokusuna uzak kaldýðým zamanlar kendime acýr gözlerimde beliren damlalarý saklamaya yeltenmezdim bile. Dilimin yettiði her kelimeyi cümleye çevirirdim onun için, her þarkýyý ona yormak gibi adetlerim vardý. Çok insan sevdim biliyorum, hümanistlikle de iliþkilendirmek hoþuma gidiyor açýkçasý. Kaybettiklerimin tamamýný geri kazanmayý düþledim çocukça bir düþle. Eski sevgililerimin tamamýný bir ay içerisinde tek tek görebilme gibi enteresan hayaller kurdum mesela, hepsini ayrý ayrý öpebilme, ayrý ayrý konuþabilme gibi.
     Cumartesi bugün. Uzaðým ülkeme, kentime ve düþümde kalan tüm güzelliklere yabancýyým. Bir bulut misali geziyorum heryeri ve esrarengiz bir biçimde bazý yerlere yaðmur býrakýyorum bilmeden. Bazý yerlerden sadece geçiyorum, bazý yerleri görmüyorum bile. Sevgi zamanlarýný bildiðim tüm insanlarýn karakterini de bilirim biraz eksik biraz fazla. Nereye ait olduðumu biliyor, ait olduðum yeri kendime uzak görüyorum. Sevdiðim tüm insanlarýn benim sevgime katkýlarý gibi bir durum; hayat. Tuhaflýklar silsilesi bir hayat ve aþk sancýsý içinde tüm zamanlar kavramý. Kelime-i þahadet getirmek kadar basit bir hayat düþledim oysa. Söyleyecek ve müslüman olacaktým hayat yolculuðunda, tüm aþklarým arasýnda bir derviþ. Basit olan herþey güzel, güzel olan herþey sade diye bir teorim vardý eskiden, daha cümle kuramama gibi eksiklerim ve baþlagýçlarým yeniyken.
Cumartesi bugün. Bütün yaþananlar biter elbet, bilirim. Bütün sancýlar geçer ve sözler silinip gider, kalan sadece tarihte bir sayfa melankoli durumu. Kadýnlar sonbahar gibidir bilirim, yapraklarýný dökene dek muhteþem birer aðaç, yapraklarýný döktükten sonra göz yoran sancýlý zamanlar baþlangýcý birer zaman. Dünya bir ýþýk misali gözlerimizi kamaþtýrdýðý vakit anlarýz ki deðiþiyoruz, yenileniyoruz, bakmaya deðil görmeye baþlýyoruz, sevgiye deðil aþka yelken açýyoruz, hayata deðil yaþama merhaba diyoruz. Kusursuz bir gençlik yaþamak isterdim mesela, problemsiz aþk zamanlarý, kavgasýz bir büyüme süreci. Ne olurdu o vakit, ne öðrenirdim hayattan, insanlardan aþklarýmdan, ne öðrenirdim karanlýktan ve aydýnlýktan. Hayat bize sunduðu herþeyin güzelliðini de beraberinde verirken elimizde ve avucumuzda kalan herþeyin rengini bize býrakýyor.
     Cumartesi bugün. Yaþadýklarýma kýzgýnlýðým yaþayacaklarýma inancým var. Kendime güvenim geçmiþime saygým geleceðime gülüþüm var. Su gibi berrak sözlerim ve güneþ gibi aydýnlýk gözlerim var. Ben varým artýk karanlýktan çýkarken düze, ben varým artýk kendimi bilmeden herþeyi silmeyi redderken.          
Cumartesi bugün. Kimler var yanýmda bugün!

          Saraç.. 27/06/2009 erbil