Ýþte Bu Benim Ramazan’ým
“Nerede o eski Ramazanlar” Ramazan ayý geldiðinde neredeyse herkesin hayýflanarak söylediði bir sözdür bu.
Kimisi genel olarak nostalji yaparak anar eski ramazanlarý kimisi de ise kaybetmekte olduðumuz deðerlere hayýflanýr.
Artýk kliþeleþmiþ olan bu lafý her kuþak kullanacak mý acaba? Çünkü babam ve annem kendi çocukluklarýný hep bu þekilde anardý. Þimdi ben büyüdüm. Ben de o eski ramazanlarý özlüyorum. Acaba eski günler gerçekten bugüne göre daha mý iyiydi, yoksa biz çocuktuk da her çocuða o günler özel mi geliyordu? Buna karar vermek gerçekten güç.
Ýftardan sonrasý tam bir karnaval alanýna dönerdi Yeþil Cami’nin dibi (Þimdiki Selgah Camii). Ýftarýný açan soluðu dýþarýda alýrdý. Avlu kapýlarýnýn önü üç-beþ ailenin büyükleri ile dolar hoþ sohbetler yaþanýrdý. Tam bir merkezdi caminin dibi. Hele bir de sohu taþý (Dibek Taþý) vardý ki caminin önünde onun kenarýna mahallenin gençleri doluþur, þen þakrak gülüþmelerle, itiþip kakýþmalarla teravih namazý beklenirdi.
Teravih namazýna küçüklü büyüklü tüm mahalleli giderdi. Birkaç yaþ büyüðümüz olanlar ön saflardaki ihtiyarlarý gýdýklama pozisyonu aldýðýnda arka saflardan irili ufaklý gülme patlamalarý baþlardý. Bir keresinde þu an hayatta olmayan Ediþler’den bir yaþlý amca secdeye vardýðýnda ayaðý gýdýklanýnca namazý býrakarak baðýra çaðýra gýdýklayan genci cami dýþýna kadar kovaladýðýný gün gibi hatýrlýyorum.
Teravih çýkýþý caminin önündeki sofu taþý mahallenin gençlerini aðýrlamaya devam ederdi. Ýþte bu saatlerde Laz Kadir davulunu kaptýðý gibi soluðu sofu taþýnýn dibinde alýr, oradaki gençlere davul resitali verir, sahurda çalacaðý naðmelerin provasýný yapardý.
Bunu gören Damatlarýn Yýlmaz durur mu, o da davulunu kaptýðý gibi cami dibine gelir Laz Kadir ile adeta düet yapardý. Yýlmaz aðabeyin çaldýðý “Gesi Baðlarý” na hala hastayým…
Saat gecenin 1’i 2’si olduðunda Laz Kadir ile Yýlmaz aðabey yavaþ yavaþ mahalle aralarýna daðýlarak sahura kaldýrmak için metre metre dolaþýrlardý bütün þehri.
Sahur vakti öyle çabuk geçerdi ki, ha þunu da yiyeyim, ha bunu da yiyeyim diyene kadar ezanlar baþlardý. Ezan deyince þimdi rahmetli Tahsin Amca’yý (Altýntaþ) hatýrlýyorum. Tahsin Amca evimizin tam karþýsýnda otururdu. Ezan okunmadan hemen önce bir çok kiþi onun evinin önündeki çeþmede elini aðzýný yýkar ve oruca niyetlenirdi. Ezan okunmaya baþlar baþlamaz Tahsin Amca son bir sigara yakar ve “Ezan bitene kadar içelim þu son mereti…” derdi.
Eski Ramazanlar Uzun Çarþý’da da bir ayrý yaþanýrdý. Uzun Çarþý’nýn hemen bitiminde Ramazan Yýlmaz’ýn manav dükkanýnýn karþýsýnda bir yerde ayakkabýcý (adýný ne yazýk ki hatýrlayamadýðým için Mehmet Amca diyeceðim) Mehmet Amca’nýn oruçlu oruçlu öðle namazý için ibrikle kaldýrým kenarýnda abdest alýrken yaptýðý hareketler vardý ki bütün çarþýyý gülmekten kýrar geçirirdi.
Hele Kadir emmimiz… Çeþmenin karþýsýnda ikindi sýralarý oruç keyfi oturuyor Kadir emmi. Þeker gibi adam. Tatlý dilli, oldukça kibar bir adam. Amma oruçlu oruçlu da bir baþka. Adeta patlayacak bir bomba. Çatmýþ kaþlarýný, süzülmüþ gözlerle etrafý seyre dalmýþ.
Ýþte tam o sýrada önünden geçen bir adam selam verir Kadir emmiye:
“Selamünaleyküm Kadir Aða”
Duymaz Kadir Aða verilen selamý. Bir hayli ileriye giden adam geri döner:
“Selamýmý niye alman Kadir aða.”
“Duymadým hay arkadaþ dalgýnlýk iþte.”
“Yahu dibinden geçtim nasýl duymazsýn.”
Diþi ile dili arasýnda ya sabýr çekmekte olan Kadir emmi, oruç beynine vurmuþtur gayri durduramaz kendini, kükrer:
“Almýyom lan selamýný, vermeseydin lan. Baþýma mý çýkarcam, omzuma mý oturtcam. Almýyom lan, almýyooom, sana selam ver diyen mi oldu…
Eðer hayatta ise anlattýðým büyüklerimin ellerinden öpüyor, nice uzun ömürler diliyorum. Yok eðer ayrýlmýþlarsa aramýzdan rahmetle anýyorum.
Ýþte benim Ramazan’ýmdan birkaç kesit. Hiç birinde riya yok, haset yok. Hepsi saf ve tertemiz.
Amma velhasýl bu güne bir bakýn. Yine hummalý bir koþuþturmadýr baþlar.