Bir hüzün aralýðýndan gördüm mutluluðu.... Ýçimi saran sessiz damlalardý çýðlýklarým. Kendime hakim olmam gerektiðinde aðladým, aðlamam gereken gecenin kollarýnda ýsrarla susutum yalnýzlýða...

   Bir hüzün aralýðýndan gördüm mutluluðu... Bir daha ulaþamadým, uzatsam da ellerimi. Ýçimde büyüttüðüm umutlar uçup gittiler ansýzýn. Ve ben bir kere daha aralamayý akýl edemedim hüzünlerimi... Gündüzleri zifiri karanlýklarda boðuldum, gecelerde aydýnlýk bir yüz aradým. Ýþte bu ikilemde kaybettim benliðimi. Umutlarýmý dönülmeze yollayýp, hüzünlerimi kalbime kilitledim. Akýtamadým gözyaþlarýmý içime aðladým. Gözbebeklerim gülerken, yalnýzlýðýný haykýrýyordu aslýnda...


   Bir hüzün aralýðýndan gördüm mutluluðu... Ansýzýn uçup gitmesine engel olamadým. Mutluluðu düþledim, benim olmayaný... "Olsa ne iyi olurdu" larýmý hatýrlayýp ah çekmekle geçti ömrüm. Mutlanmak istedim onlarýn beni çoktan terkettiklerini bile bile. Umutsuzca umuda yelken açtým. Rüzgarým tersten esti, alabora oldum. Ve umutsuzluk yine misafirdi gecelerime...

   Bir hüzün aralýðýndan gördüm mutluluðu... Hayal ettim hep onu, sahiplenmek aklýma gelmedi. Mutsuzluk sarmýþtý çünkü benliðimi. O kadar alýþmýþtým ki onlara, nostalji yaþýyordum içimde. Yeni heyecanlara atamýyordum yüreðimi. Eski yarime ihanet edemiyordum. Gönlümde umut kýrýntýlarýyla sarýyordum umutsuzluklarýmý...
Acýlarýmý biriktiriyordum gözyaþlarýma ve hapsediyordum gözyaþlarýmý içime...

   Bir hüzün aralýðýndan gördüm mutluluðu...
Ve bir daha göremeden kapadým gözlerimi mutluluða...