Beklemek, hiç ilerlemeyen bir zaman diliminde… Nasýlda çaresiz…
Durmadan geri döneceðin aný bekliyorum, biranda iþte yine buradayým demeni… Her gün kalp kýrýklýðý oluyorsun, ne çok kalbim var diyorum kendi kendime, ne çok… Bazen gün içinde ayný hayale birkaç defa kapýlabiliyorum mesela, birkaç defa kýrýlýyorum senin tarafýndan. Belki de en kötüsü, sen bilmiyorsun!
Sýradaki þarkýlar senden bana geliyor, þiir kitabýndan rastgele seçilecek mýsralarý sen okuyorsun bana ve ne zaman mutlu olsam gerçeði hatýrlatýyorsun…
Herkes eksik, senden bahsetmediðim cümlelerin sonu gelmiyor… Oysa bilmelisin ki her þey yolunda, uzun zamandýr yaþamadýðým bir dünyanýn içindeyim, biraz yabancý, biraz ürkek; ama buradayým iþte dedirtebilecek kadar canlý… Odamda her þey deðiþik oysa, ben buradayým; sen nerdesin?
Özlemek deðil bu, þöyle dolu dolu burnumda tütmüyorsun. Keþke özlesem seni, keþke oturup saatlerce aðlasam da böyle yarým kalmasam. Demek can yarýsý bu oluyor, özleyemeyecek kadar seninle bütün; ama bir o kadar eksik.
Canýmýn yarýsý, gel kapla tüm odamý, çýk aklýmdan. Bu eziyet! Bu iþkence! Çekilecek gibi deðil bu yarým yamalak sevinçler, varlýðýn yokluðundan zor olamaz, tüm yalan dolanlarýnla gel yer et içimde…