Biliyorum, her þey o yaz günü baþladý. Yazlarý, Þarköy’de sezonluk ev tutar, ailece tatil yapardýk. Sanýrým bu iþe en çok sevinen de, o zamanlar 7-8 yaþlarýnda olan oðlumdu. Ýstanbul’da binemediði bisikletine biner, bütün gün deniz, yaþýtý çocuklar bolca mevcut…

Sýkýcý bir gündü. Plajda eþim ve oðlumu býrakýp, kendi baþýma aylak aylak dolaþmaya baþladým. O saatte serin olan çarþýda gezindim. Sonra da, sahildeki uzun yürüme yoluna geldim. Yolun sonlarýna doðru, bir aðaç gölgesi altýndaki bank, öðleden sonrasý ýssýzlýðý, sakinliði ve karþýmda deniz… O dönemde ortopedi ameliyatý geçirdiðimden koltuk deðneði kullanýyordum. Zor günler geçirdiðim bir dönemdi…

Yorulmuþum, oturdum. Dalýp gittim denizin maviliðine ve kendime, keþkelerime, piþmanlýkla rýma, yitirdiklerime, özlemlerime doðru… Denizi mi özlemiþtim? Yoksa eski günlerimi mi? Yola çýkarken niyetim, aslýnda buraya mý gelmekti ? Yoksa, tesadüfen mi oturup kaldým.? Denizle mi konuþtum? Yoksa, içimdeki küllerle mi?
Bilmiyordum… Sadece, özel bir an yaþadýðýmý biliyordum. Güzel baþlayan konuþma kavgaya, hesaplaþmaya dönüþtü. Ayartýcý, tatlý bir bakýþý görünce de, içim alevleniverdi. Olsun, o bir anlýk alev bile güzeldi.

Ayrýlýrken, sýký bir kavgadan çýkmýþ gibiydim. Birkaç gün, bu konuþmayý düþünüp durdum. Bir yýl sonra, bilgisayar aldýk. Bu konuþmayý yazmalýydým. Uzun uðraþlar sonunda ‘’Word’’ de bir yazý yazmayý öðrendim ! Ýlk göz aðrým, bu öykü oldu. Adýný da, mahçup aþýklarýn yaptýðýnca, ‘’Bir Karþýlaþma ‘’ koydum. Sonra, içimde uyuyan bir virüs mü uyandý nedir? Ardýndan bir öykü, daha yazdým.

Okumaya meylimiz malum. Ama yazmak deyince, resmi evrak ve dilekçeden baþka kalem oynatmýþlýðýmýz yok. Kendimce çabalarla, devam etmeye çalýþtým. Ýzedebiyat sitesini , 2008 yýlýnda keþfettim! Sýnýrlý bilgisayar becerim ile, bir yazýmý sitedeki sayfaya nakletmek uzay problemi gibi gelmiþti. Þimdi, o halime gülüyorum tabi…

Sitede, öykümü ilk gördüðümdeki duygularým ise, ancak çocuðumun gülüþünden alabileceðim bir mutluluktu.
Çanakkale’de belediyenin açtýðý dramatik yazarlýk atölyesine kayýt oldum. Çok güzel bir ortamda, haftada iki saat bir araya geldik. Yazdýklarýmýzý okuduk, üzerinde tartýþtýk . Çeþitli öyküler, yazarlar üzerine konuþtuk. Öykü yazmamýz istendi. Sipariþ ile, ilk kez bir þeyler yazmýþ oldum.
Evvelce dinlediðim bir olayý, öykü olarak yazdým ve bir anlamda, yazarlýk konusunda boyumun ölçüsünü almýþ oldum. Öykümü okuduðumda, herkes gülmekten bayýlacaktý !

Kolay iþ miydi yani? Ýstanbul Boðazý’nda, güzel bir yaz gecesinde seyreden küçük bir gemideki sarhoþ gemici, Yeniköy’de gördüðü geminin azametinden ürkecek. Sonra da, aklýnýn kendisine oyun oynamasý sonucu, ayný geminin kendilerine çarpacaðýný sanarak, Haliç’te kendisini denize atacak. Kurtarmak isteyen gemi personeline de’’ Haydi atlasanýza’’ diye baðýracak ve Haliçte, hiçbir tehlike yokken denize atladýðýna inanmayacaktý. Bundan ala öykü olur muydu ? Yazýp bitirdim. Adýna da ‘’Heyula Gibi Gemi’’ dedim. Atölyede heyecanla okumaya baþlarken, birazdan gelecek kahkahala rý düþünüp keyifleniyordum… Okudum, bitti.

Herkes yüz felci geçirmiþ gibi. Kimsenin, gülmeden vazgeçtim, gülümsediði yoktu. Tam bir hayal kýrýklýðý idi… Benden hayli genç hocamýz, özenli sözlerle öykünün, okuyaný içine almadýðýný, olayý uzaktan izlemiþ gibi olduklarýný söyledi. Oysa, okuyan kendini geminin içinde hissetmeliydi. Yazdýðýmýn bir mizah öyküsü olduðunu söyleyince, ancak bir iki gülümseme oldu. Moralim bozulmuþtu.

Bir ara yazý ile iliþkimi, eski seviyesine çekmeyi de düþündüm. Neme gerekti öykü, deneme yazmak… Hele, bu yaþtan sonra…Eþe dosta dilekçe, vergi iade zarfý yazarak idare et gitsin … Ama olmadý, içimdeki sesler, bir türlü izin vermedi.

Yazma konusunda ilk öðrendiðim þey, olay nakletmek ile, öykü yazmanýn farklý þeyler olduðu idi. Atölye arkadaþlarýma da önemli bir katký saðlamýþ oldum. Sayemde, bir mizah öyküsünün nasýl yazýlmayacaðýný öðrendiler ! Anlayana, az katký deðil hani !
Öykü yazmanýn sistematiðini ucundan da olsa, görmeye baþladým. Eh, gerisi de Allah vergisi… Yani bir tekerlek buldum, geriye kaldý üç tekerlek ile bir araba…
Bu dolambaçlý yoldan çýkacaðým yok… Nerede olduðumu, nereye gittiðimi, nereye gitmek istediðimi, nereye gidebileceðimi bilmeden… Sadece, yüreðimin her bir köþesinden gelen, farklý sesleri dinleyerek yürüyeceðim. Kimi mahzunca bakýp fýsýldýyor, kimisi hükümran, sýrtýmdan itip duruyor, kimisi uzaktan göz edip kýþkýrtýyor. Hepsi de, ‘’Beni yaz, beni yaz ‘’ diyor…
Temmuz 2009 Çanakkale