Gecenin karanlýðýnda havlayan köpekler gibi sardýlar etrafýmýzý. Aðýzlarýndan akan salyalar kirletirken yarýnlara dair ekilen çiçekleri, dünden bize kalanlar eziliyordu kanlý ayaklarýnýn altýnda. Anlam veremiyorduk bu kudurmuþluða ve ellerimizi açýp yukarýda bizden yana olan bir kurtarýcýya yalvarmaktý son çaremiz, kendimize ters düþe düþe korkaklaþarak. Yaþam kaygýsý yok etmiþti içimizdeki insani deðerleri. Hayatta kalmak için titreyen bedenimizden utanarak; yerden bir taþ alýp atamýyorduk bu itlerin üzerine Ýzmir’de Hasan TAHSÝN olamýyorduk. Ve savuramýyorduk küfürlerimizi bu kokmuþ yaratýklara cesurca ve katlanamýyorduk bedellerine Can YÜCEL olamýyorduk.

Karanlýðýn orta yerinde kala kalmýþtý bedenlerimiz, zifiri kalanlýkta oradan oraya koþturuyor ve birilerine bir yerlere çarpýyorduk pervasýzca, insan olduðumuzu unutmuþtuk sorgulamýyordu beynimiz “ :Ne oluyor?” sorusunu soramýyorduk durup kendimize. Akýl edemiyorduk omuz omuza vermeyi, sadece korkularýmýz vardý ve bizden çalýnan dünümüz bugünümüz ve yarýnlarýmýz. Ayaklarýmýzýn altýndaki toprak satýlýrken yavaþ yavaþ adýmlarýmýz boþluða düþüyordu. Ve kulaklarýmýzda çýðlýklar yankýlanýyordu þanlý tarihimizin derinlerinden gelen onurlu insanlarýn haykýrýþlarý. Yiðitler!... Kuvay-i milliye yiðitleri topraðýn altýnda çýlgýna dönmüþçesine titriyorlardý “Kalkma vakti geldi!...” diyorlardý. Nazým’ýn çaðrýlarýyla karanlýðý aydýnlatma çabasýn dalardý ama biz korkularýmýzdan sýyrýlýp titretemiyorduk karanlýðý ve güneþi zapdedemiyorduk..Namusumuza göz dikerken bu karanlýðýn efendileri bizler Antep’te KARAYILAN olamýyorduk!...... Ve baðlamamýzý elimize alýp kafa tutamýyorduk bu þereften yoksun ihanet tüccarlarý ile yanmýyordu bedenlerimiz Sivas’ta Hasret GÜNTEKÝN olamýyorduk…

Tükeniyordu deðerlerimiz, onurumuz benliðimiz ve geçmiþimiz. Tarih sayfalarý birere birer koparýlýp atýlýrken bu kudurmuþ itlerin sofralarýna, tarih sayfalarýndan sýzan onurlu þehitlerin kaný o sofralara meze ediliyordu hunharca. Kör olmuþtuk sanki, lal olmuþtu dilimiz ne görüyor ne konuþuyor nede düþünüyorduk. Ýnsanlýktan uzaklaþmýþ, onursuzlaþtýrýlmýþtýk. Emek emek kazanýlan vatan topraklarý BOP on listesinin birinci sýrasýnda yerini alýrken ve kardeþ kardeþin kaný dökerken bu yan kilerin kirli oyunu içinde titreyip, silkinip kendimize gelip Maraþ’ta Sütçü Ýmam ve Erzurum’da Kara Fatma olamýyorduk.

Ve bizler karanlýk gecenin sabahýný beklerken delice ve korkularýmýz akarken paçalarýmýzdan aynada yansýyan yüzümüze bakmaya bile utanýrken, daha karanlýk bir gecede aydýnlýk bir sabaha olan inançla yavaþ yavaþ umuda yelken açan ve Karadeniz’in hýrçýn dalgalarýyla çarpýþan o vapurun onurunu taþýmak bile aðýr geliyor bize. Ve masmavi gözleriyle bundan seneler önce bu karanlýðý parçalayan Samsun’a ayak basýnca tün bu azgýn kudurmuþ köpek sürülerini titreten ve yorgun bedenini karlar üzerinde Kocatepe’de dinlendiren bize onuru, insan olmayý, baðýmsýzlýðý ve vatan kavramýný öðreten Mustafa Kemal olamýyoruz. O koskoca yýkýlmaz sarsýlmaz devrimleri bu itlerin salyalý aðýzlarýnda þuursuzca parçalanmaya býrakan bizler, Cumhuriyet’e sahip çýkamayan bizler ve Lozan’ý Sevr’e teslim eden bizler.

Daha Türk milleti kavramýný anlayamayan, Vatan ülküsünden yoksun, Çanakkale’yi unutan bizler. Karanlýðýn ortasýnda, Çevremizde aðzý salyalý itler ve postallarý altýnda ezilen AY YILDIZ’LI bayraðýmýz. Bu gözlerine kan bürümüþ itler namusumuza, topraðýmýza ve vatanýmýza el atarken susan, korkan onursuzlaþan bizler!....

Ve iki seçenek çýkýyor tüm bu karanlýðýn orta yerinde, þimþekler çakýyor ve gök gürlüyor delice ve Topraðýn altýnda ki Kuvay-i Milliye Þehitleri haykýrýyor tüm hücrelerinizi titretircesine…” Ya boynu tasmalý Waþinton ve Vatikan’dan beslenen birer iþ birlikçi it olacaksýnýz ve sahipleriniz sizi yönetip besleyecek. Yada masmavi gözleriyle geceyi aydýnlatan onurunu, namusunu ve vatanýný satmayan BAÐIMSIZLIK hayraný VE MÝLLÝ DEMOKRATÝK DEVRÝMÝN TAMAMLAYICISI birer MUSTAFA KEMAL OLACAKSINIZ!...... “MUHTAÇ OLDUÐUN KUDRET DAMARLARINDAKÝ ASÝL KANDA MEVCUTTUR!.....”

www.hamzaekiz.com