her þey çok zamansýz baþladý. aniden týpký bir kalp atýþý gibi istemsizdi. olmamasý gereken ya da öyle düþünülen oldu. o söz birden aðzýmdan çýktý. çok küçük bir yalandýý sadece. ama doðrunun ne olduðunu bilen birine ufak da olsa bir yalan söylerseniz güveni tek bir darbeyle yerle bir oluverir iþte. çýkýverdi aðzýmdan tutamadým kendimi. ama o da anlayýþla karþýlayabilirdi ne diyeyim. suçluluk psikolojisi iþte. hemen savunmaya geçiveriyor insan. kendini tatmin etmenin bir baþka yolu iþte. söylediklerimin çoðunun doðru olmasý için üstün bir çaba gösteririm aslýnda ama bu sefer olmadý iþte. ama ben ona her zaman söylerdim bu sözü. sadece gülümserdi. severdi de ama bu sefer olmadý iþte. gülümsemedi, sevinmedi. sadece "yalan." dedi. hiç bir þey diyemedim. haklýydý çünkü. ben de sadece "haklýsýn." dedim. ve yoluma devam ettim. gittiðim bir yol da yoktu aslýnda öyle boþ boþ geziniyordum hayat yolunda. yönünü þaþýrmýþ bir rüzgar gibi sürükleniveriyordum iþte. bunu biliyordu.uzun bir süre bana yön veren de o olduðu için hatýrlatmadým bunu ona. "haklýsýn."yeterliydi iþte. neyse ben de çok doðru bir karar aldým ve bundan yeni bir þey öðrendim. eðer hissetmiyorsan birine asla " seni seviyorum. " deme!