Spontane hayatlarda yaþarken varlýðýn öznesini fark etmek ne de güçtü bizim için. Kendimizi o kadar akýþýna býrakmýþtýk ki ellerimizle tutabileceðimiz hiçbir þey yoktu hayatýmýzda. O kadar boþ vermiþtik ki her þeyi. Zaman zaman kendimizi de. Unutmuþuz hayatta en deðerli olduðumuzu sürünüyoruz. Kendimizi bir hiçliðin içinde hissederken aslýnda hayatýn biz olmayýnca bir hiç olduðunun farkýna varmamýþýz. Sokak ortasýnda koþan bir deli kadar bilinçle bakamamýþýz hayata. Hem ona deli demek ne haddimize o da belli deðil ya neyse. Varlýðýmýzý hak etmediðini düþündüðümüz dünyaya küsüvermiþiz elimizde olmadan. O kadar bencilmiþiz de ayný zamanda. Ýnsan kelimesinin barýndýrdýðý tüm kötü sýfatlarý illa ki yerine getirmeyi bir görev bilmiþiz kendimize. Ne zor, ne akýlsýz, ne mutlak… kötülüðün aslýnda insanýn özünde deðil yaþamda var olan çeþitli virüslerden kanýmýza bulaþtýðýna inanmamýþýz bir türlü. Kötü olaný benimseyivermiþiz. Ýnsanýn kendini karalamak ihtiyacý ne kötü. Ve ne aciz insan kendini hiç sayarken. Deðeri bilinmez bir varlýk evet. Ama bu bilinmeyenlik kötü deðil ki. Paha biçilemediðinden hiçbir þey söylenmez. Ama kötü algýlarý her zaman açýk olan insan bunu hep kötü algýlar kendini deðersiz ilan eder. Neden iyi olaný yakýþtýramayýz kendimize? Neden bu mutsuzluk için çabalamak? Ýnsan deyip geçmek isterdim tüm sorularýmýn cevabýna ama yakýþmaz ki insan oðluna boþ vermiþlik, fark edememezlik. Yakýþmaz ona kendini hiç saymak. Ama biraz farkýndalýk olsaydý keþke doðasýnda. Keþke farkýndalýk da insanýn tüm niteliklerini dýþarýdan aldýðý gibi sonradan edinilen deðil de özünde var olan olsaydý. Bir insana kendinin deðerli olduðunu göstermek ne de zormuþ. Neden insan kendine deðer biçmeyip kendini hep bit pazarýnýn göbeðine atýverir ne bu kendine inanmazlýk? Ýnsaný anlamak zor. Bundan dolayý yaþamý anlamak da zor. Ve anlayamadýðýn bir yaþamda yaþamak için koþuþturmak da zor. Bu zinciri kýrabilmenin temel yolu insaný anlamak. Ama bu garip psikolojideki varlýðý bir diðer insanoðlunun çözmesi de oldukça güç. Bu sebeple sorunu tersinden çözeceðiz. Yani önce yaþam içerisindeki koþuþturmamýzý kendimizce anlamlý kýlacaðýz. Sonra yaþamý anlamak için çaba sarf edip anlamasak da bazen anladýðýmýza kendimizi inandýracaðýz. Ve en sonunda insaný anlamak için bir kapý aralamýþ olacaðýz. Sonrasý için herhangi bir önerme yok. Çünkü insaný anlamak diye bir þey yok. Her insanýn ayrý bir dünya olduðu hayatta kendimizi kandýrmaya da gerek yok çünkü.