Daha ilk görüþte binlerce volt elektrikle çarpýlmaya sebebiyet veren aþklar vardýr hani…

Biraz tuhaf da olsa hayatýn bir gerçeðidir.

Ýþi tam da bir açmaza dönüþtüren, taraflardan birinin iþin içinde bulunmak istememesidir.

Oysa tam da trafik kazasý gibi bir hadisedir bu…
Hatta içinden çýkýlmasýnýn zorluðu açýsýndan en kanlý trafik kazalarýndan daha da çetrefil ve mühimdir!
Y
a oðlan kýza çarpýp yaralamýþtýr yüreðinin en onulmaz yerinden, ya kýz delikanlýyý…

Bu kazayý çözmeye hiçbir memurun, amirin, müdürün, genel müdürün gücü yetmez…

Uzlaþma fail ve kazazede arasýnda bire bir görüþmelerin, anlayýþ ve hoþgörünün neticesinde mümkün olabilir ancak…

Ama taraflardan biri “beni asla alakadar etmiyor, ben mi sev dedim sana, kendi kendine gelin güvey olmasaydýn aaa ” dediði an olay tamamen kronik bir hale bürünmüþ ve en þiddetli sevda sancýlarý karþý tarafý acýmasýz dalgalarýn, med- cezirlerin önüne atmýþ olur…

Med cezirlerin önüne atýlan insan ne yapar?

Bir taraftan sevgilinin bahþettiði(bahþettiði diyorum zira en derin acýlar bile maþuka yani sevgiliden sadýr olmuþsa cana minnet, bahþedilmiþ bir atiyye yani ihsan lütuf sayýlýr) aþk acýlarýna direnmeye çalýþýrken, diðer yandan sevgiliyi fýrsat bulduðu her an görmeye, konuþmaya, ona ne denli vurgun, uðruna deli divane olduðunu lisaný hal ve lisaný hafi ile anlatmaya çalýþýr…
Ama bir de sevgilisi yaþadýðý köyden, kasabadan, kentten uzak yerlere gitmiþse ailesi kýzý alýp ta okyanus aþýrý yerlere götürmüþse çocuk maþukasýnýn izini tamamen kaybetmiþse bu durumda ne yapabilir?


Böyle biri durum karþýsýnda ben ne yapabilirdim?
Kendimi bildim bileli demeyeyim de baþýmda kavak yelleri estiðinden bu yana mütemadiyen düþündüðüm bir konuydu.

Bir þair olmamýz hasebiyle en çok da bizi alakadar eden en hassas bir mevzu olan bu aþk meþk konusunda topluma, platonik aþklara duçar olmuþ ve tutunacak dal arayan gençlerimize ne verebilir ne önerebiliriz onlarý farkýnda olmadan girdikleri ve ortalarýna kadar geldikleri çýkýþ yolunu zaten bulamadýklarý ama giriþ kapýsýna da artýk külliyen dönemedikleri kýsýrdöngü labirentin içinden nasýl çekip alabiliriz?

Ýþte bu sorunun cevabý öylesine zor öylesine acayip ki…

Þayet ben platonik bir aþkýn içinden bocalýyor, çýrpýnýyor olsam, bana öldürücü bakýþlarýyla çarpýp yüreðimi ta derinden yaralayan ve yaptýklarýndan dolayý hiç oralý olmayan o alýmlý dilbere, aþký týnmaz olduðu için o vahþi ceylana þöyle bir karþý atakta bulunurum.

Platonik aþklarda sevgiliye kavuþmak umudu artýk tamamen kesilmiþ ve amaç sadece onu görebilmek olduðu için madem bir trafik kazasýnda olduðu gibi çarpýp kaçan taraftýr ve yaptýklarýndan behemhal sorumluluðu vardýr, ya onun beni mahkemeye vermesini beklerdim ya ben Onu mahkemeye verirdim…
Maþukam dünyanýn öbür ucunda da olsa hiç deðilse onu, mecbur kalacaðý bir gelme fiili akabinde, bu görüþ bir duruþma salonunda da olsa görebilir onunla birebir konuþamasam ellerini tutamasam saçlarýný koklayamasam da görüp hasret giderebilirdim…
Hâkim konuþmama izin verdiði esnada ise;

“Hakim bey bu mahkemeyi ne olur sürekli erteleyin, bir de sizden en büyük istirhamým duruþmalara Onun avukatlarý deðil, her seferinde bizzat kendisi gelsin”

Ve sonra Maþukama dönüp bu hususta söylenebilecek en güzel ve en ulvi arzumu söyle dillendirirdim:

SENÝNLE SONU GELMEYEN DURUÞMALARIMIZ OLSA…