Hüzün damýtýlmýþ kederli gecelerden,
Aþkýn sancýsý olup düþtüm hayallerine.
Takvimlerin senli zamanlarýna hasret her gece.
Hiç sayamadým belki de,
Kaçýncý asýrdýr senden ayrý geçen?
Ya da kaçýncý sonbahardýr?
Senden uzakta yaprak dökümlerim.
Kaçýncý günündeyiz hasretinin?

Ezberi bozan telafisiz yaþanmýþlýklar
Hüzünle harmanlanmýþ bir geçmiþ zamandý.
Adýný her dilime doladýðýmda,
Gözlerimdeki bulutlar saðanak yaðýþlara gebe.
Yürek kendi çölünde iskankar tövbelerde,
Düþlediðim herþey senden öte bir asi ýrmak misali.
Sürekli tersine akan sensizliðe çaðlayan.

Sensiz geçen günlerin gecesinde,
Yokluðuna yumdum gözlerimi.
Her gidiþinde mahsun bir çocuk kaldým geriye.
Uzaklardasýn düþleyemediðim kadar,
Hafýzama ezberlettiðim senli zamanlar
Unutturdu kendini dönüþün olmayan her mevsimde.
Belkide bu yünden
Adýn hüzün kaldý dilimde...

Ayþe Çetiner.