Siz mi orucu, oruç mu sizi tutuyor?

Malumunuz, ‘on iki ayýn sultaný’ olarak taltif edilen Ramazan ayýndayýz…
Ramazanla/oruçla ilgili düþünce ve kanaatimi sizler paylaþmadan edemeyeceðim.
Hatta bu hususta ‘bir yazý yazmazsam’ kendimi suçlu ve de eksik hissedeceðim…
Oruçla ilgili yazý dedim de…
Konuyla ilgili bilindik ilmihal bilgiler vereceðimi beklemeyesiniz benden.
Kaldý ki bu konuda uzman da deðilim.
Ben sizinle bu hususta sýrf hissettiklerimi paylaþacaðým.
Evet, bu gün oruçluydum ve þu an oruçluyum…
Ýftara takriben 40 dakikalýk bir zaman var.
Ýftardan önce bu yazýyý bitirmeyi düþünüyorum.
Hatta çok çok; on-on beþ dakikalýk zamanýmý alýr.
Laf aramýzda rahat yazan bir yazarým.
Rahat yazan ve inþallah rahat da okunan…
Her ne ise…
Tekrar konuya dönecek olursak…
Bu gün en mutlu günlerimden birini yaþadým zira oruçluydum…
Þöyle oldu…
Bilinmedik bir iç dingilliðiyle sahura kalktým.
Çocuklarýmla cývýl cývýl… bir sahur yemeðini yedim.
(Yemeðin menüsünü söylemeyeceðim lakin soframýzýn lüks olmadýðýný da bilmenizi isterim.)
Öyle oburca týka basa doldurmadým mideyi.
Ve bir kelebek hafifliðiyle güne baþladým.
En az susayacaðýmý bekliyordum orucun ilk gün olmasý hesabýyla…
Susamadým da.
Bu gün (21 Aðustos 2009) Cuma…
Ramazan ve Cuma…
Ýki günün bereketi olmuþ olacak ki…
Borçlarýmý, harçlarýmý, maddi ve manevi sýkýntýlarýmý unutmuþ/inan ki unutmuþtum…
Bana gaipten bir müjde gelmiþ gibi…
Bir þeylere seviniyorum ama ne?
Ýçimi kýpýr kýpýr bir sevinç kaplamýþ…
Ve sabýr…
Ve camiye herkesten önce gidiyorum.
Dýþarýdaki sýcaða inat içerde klima çalýþýyor. Camide bir dað havasý serinliði var.
Kimseler olmadýðý için midir nedir bilinmez bu gün ayak ve çorap kokusu da yok. Bilakis camii þerif mis gibi…
Dünyevi tüm düþünceleri dýþarýdan býrakmýþ bir haleti ruhiye ile bu güzel ve ferah camiinin bir köþesine çekiliyorum.
Tespih çekmeye alýþkýn olmadýðým halde elime doksan dokuzluk bir tespih alýyorum.
Tasavvufçularýn rutin yaptýklarý o hareketleri garipseyen biri olmama raðmen ben de -muhtemelen- tasavvufçular gibi bir taraftan teþbih çekiyor. Diðer taraftan dalmýþ ve de kendimi, kendimdeki iç coþkusuna býrakýveriyorum…
Daha açýk ifadeyle; camide fren kullanmýyorum iç dünyamýn…
Olduðu gibi ve de içimden geldiði gibi…
Yani münacatta bulunuyorum…
Derken hayatým bir film þeridi gibi gözlerimin önünde akýp gidiyor…
Sevaplarýma sevinirken günahlarýma ifrit oluyorum.
Bilinmedik bir sebeple gözyaþlarýna boðuluyorum.
Adeta gözyaþlarýmla geçmiþ cümle günahlarýmý yýkamak istiyorum/tüm günahlarýmdan arýnmak istiyorum…
Ve günahlardan dolayý önce tövbe-i istiðfar ediyorum.
Ama Nasuh bir tövbe ile…
Sonra da ellerimi bir uçaðýn kanatlarý gibi gererek ruhumun yükseliþine býrakýyorum ben beni…
Uçuyorum gönül dünyamýn bulutlarý arazýndan….
Uçuyor ve kayýyorum orucun beraberinde getirdiði iç dinginliðin yýldýzlarý arasýndan…
Tutamýyorum ben beni, tamamen oruca býrakýveriyorum kendimi…
“Acaba”, diyorum kendi kendime…
“Ben mi orucu tutuyorum, oruç mu beni…”
Haydi, ayný soruyu siz de sormuþ olayým.
Siz mi orucu, oruç mu sizi tutuyor?