“Bugün AÞK’ýn büyülü penceresinden bakmayacaðým hayata; ama tamamen duygusal yaklaþacaðým duygularýma”

Adý : Özgürlük (!)

Soyadý : Müzesi

Yaþý : Ölümsüz

Uyruðu : Dünyalý

Cinsiyeti : Kurþun Asker

Görevi : Adýný tüm Cihana duyurmak



Top sesleri kulaklarý saðýr ettiði kadar yüreklerdeki korkuyu da katmerleþtiriyordu. Aðlayan çocuklarýn sesleri analarýnýn okuduklarý dualara karýþýp semaya yükseliyor, insanlýk tarihinin izlemekle yetindiði makûs olaylar, yaþayanlarýn ruhlarýnda kapanmasý zor yaralar býrakýyordu. Özgürlük uðruna katledilen binlerce masum çocuk ve bir o kadar da anne, sahte dünyanýn gerçek mazlumlarýydý. Genç kýzlarýn çýðlýklarý, bugün bu vahþete seyirci kalan insancýklarýn yüreklerinde çalkalanýyor susmamacasýna.

Müze halini almýþ bir yaþamdý bu olaylar, insanlýða sunulan, masumiyet adýna. Gözlerdeki yaþlara aldýrmaksýzýn geride býrakýlan insanlýk maskeleri vardý. Genç kýzlarýn en deðerli hazinelerinin ayaklar altýna alýndýðý bir vahþet çaðrýsý yapýlýyordu, adý insan olduðu söylenen yaratýklara.

Dünyanýn her köþesinde özgürlük adýna atýlan naralar duygusuz yaþamlarýn ta kendileriydi. Sevgisiz, içleri boþ manasýz sözlerdi insanlýðý hayattan uzaklaþtýran. Özde deðil sözde duygularýn birbirlerine aksettirdiði bir yansýmasýydý yaþananlar. Hür olma adýna, barýþ adýna, kardeþlik adýna, yaþanýlýr bir toplum adýna atýlan kocaman yalanlar.

Kocaman yalanlarý vardý adamlarýn, kadýnlarýn. Çocuklara söylenen avuç dolusu yalanlarý vardý büyüklerin. Kollarda kaybedilen yaþamlar kadar gerçek yalanlarý vardý yurdumun. Sahipsiz sloganlarý üstüne alýnan gençleri vardý. Aðlamaktan gözleri kapanmýþ analarým vardý benim. Baba hasretiyle tutuþan, gurbet kuþu gibi bir oraya bir buraya uçuþan evlatlarým vardý benim. Silahlarý elinde savaþan gençleri vardý bu memleketin, özgürlük(!) ve kardeþlik(!) adýna.

Caddelerinde tanklarýn dolaþtýðý memleketleri bilirim. Yýkýlmýþ, harabeye dönmüþ yaþam muhitleri olan. Sokaklarda koþuþturan çocuklara seyirci kalan bakýþlar bilirim. Adýný özgürlük(!) diye çaðýrdýklarý kahramanlarý görürüm zaman zaman. Çekilmiþ bir kare, kaydedilmiþ bir kesit, titreyen ellerle yazýlmýþ bir mektup alýrým çok uzaklardan.

… Sevgiden yoksun yüreklerin geriye býraktýklarý katliam müzelerini gezerim zihnimde çoðu zaman. Anlaþýlmamýþ kavramlarýn kargaþalarýný yaparým donuk bakýþlarýnda insanlarýn. Özlem duyulan kelimeleri haykýrýrým onlara kaftanýmdan. Özgürlük (!) budalalarýnýn baþkalarýnýn özgürlüklerini aldýklarýný haykýrýrým yazýlarýmla, kalpleri katýlaþmamýþ insanlara. Ve kulaklarýmda çýnlar masum bedenlerin feryatlarý, çocuklarýn yardým dileyen nidalarý.

Dua eden annelerin ebedi huzura nail olacaðý mekânlarý düþlerim bazen. Ýnananla, inanmayanýn özgürlük sevdasýný savurduðu ummanlar düþlerim. Kulaklarda çýnlayan seslerin aslýnda yaþamýn aksine olduðunu anlarým çoðu zaman. Gerçek özgürlüðün baþkalarýnýn özgürlüðüne engel teþkil etmeyeceði bir dünya düþlerim gönlümde. Ve bir narada ben atmak isterim kardeþime, anneme, babama, sevdiðime ve tüm insanlýða bugün.

Ve ey siz, nefes kapýlarý, erdemli bir sözle mühürleyin doyumsuz ölümle yaptýðým bu süresiz anlaþmayý. Ve siz, Ýnsanlar, oluþturmaya devam edin Özgürlük Müzesindeki (!) bu manasýz tabloyu.



Fatih Mehmet MÝRZA