Seninle gülmek ne ki, aðlarým; sende kalsýn...

Gözyaþýmý akýttýðým bir hüznün masalý, bazen, yarýný kaybolmuþ bir ömrün hikâyesidir satýrlarým. Ýç çektiðim yüzlerce hadise, ah-larýmda kaybý gerçekleþmiþ binlerce surat ve talan oluþu gerçekleþmeye yakýn bir ömür... Sýcaklýðý yüzüme vurdukça kirletmeye kýyamadýðým bir sayfadan sesleniyorum þimdi sana! Parmaklarýmýn arasýna sýðýnmýþ buz gibi bir kalemden hohlaya hohlaya akýttýðým, masa üstünde titreyen tonlarca cümlem duruyor. Yanýnda, posasý çýkmýþ üryan bir vücut, köþesine iliþtirdiðim birkaç tebessüm ve içine kadar gömüldüðüm sen! Kapanan bir yarayý kanatmak hüner istiyor bazen, bazen de maharetsiz kalýyor ister-i istemeden gözlerim. Kalbim, sözlerim, saçlarým ve ellerim; saatleri bazen-e isabet eden hislerim... Yüreðimde yokluðu istek olan sana gelsin, senden geçsin bir kez daha sözlerim...

Tutkularýmdan sana hapsedilirken, hani gelirsin diye görüþ günlerine sakladýðým, zulamda çoðalttýðým hasretin acýyor birden. Suçluluðu ispat edilmemiþ katil gözüyle bakýyorlar duygularýma. Her gece gözyaþýyla sulandýrdýðým piþmanlýðýmý ve bir damla gözyaþýn uðruna feda ettiðim ömrümü, yorganýmýn kuytusunda aðlayarak dillendirdiðimi duymuyorlar mý dersin, yoksa duymak mý istemiyorlar? Oysa hayallerimde iklimler taþýrdým ben! Baharlarýný kara kýþtan, yazlarýný hazandan, yaðmurlarýný gözyaþýndan devþirdiðim onlarca mevsim... Ahh çocukluðum ve gençliðim!... Ceplerimde bilyelerim vardý benim. Hadi uçur diyecekler diye korkuyorum bazen. Uçurtmam varsa da neye yarar sevdiðim! Gök, yüzünde deðil miydi senin ve nice okyanuslarý taþýmadý mý bana gözlerin? Yok iþte sevdiðim, ''-Sen gittikten sonra...'' sonrasý olmadý, olamadý böyle bir þeyim ve sen bittin diye kalmadý hiçbirþeyim... Tanýmý yapýlmamýþ yýkýmsal terimlerin öznesisin artýk ve ben hala anlamsýz her hareketin yüklemi olmaya meyilliyim! Ne zaman sorusuna vereceðim cevabý gidiþinin altý çizili harflerinde saklýyorum. Ki senden sonra yaþamamýþ gibi de hissetmiyorum artýk kendimi, zoraki yaþamamýþlýk dersen; ''-evet!'' diyecek kadar içimi yaktýðýný da bilirim! Ya da bilemeyiz deðil mi? Olacak diye hesap ettiðimiz iki çocuk hayalinin silinen isimlerine kadar gerçeklere boðulduk seninle; mahvettik, daðýttýk, kaybettik, velhasýl yenildik... Karþýlýðýnda avuçlarýmýzda büyüsün diye bir boþluðu saklýyoruz, ceplerimizde en pahalý yokluðun astarýyla beraberiz! Þehirler geçiyor yüzümüzden; sokak lambalarý, kaldýrým taþlarý, en çokta çöplüðü andýrýrcasýna kokuþmuþ bir ifadenin içindeyiz. Gölgemiz var mý diye eðilsek; sarhoþ bir adamýn, utanmaz bir kadýnýn, uslanmaz iki aptalýn eseri olduðumuzu göreceðiz... Anlamý var mý sevgili? Dünü, yarýný, þimdisi var mý edilen bir yeminin? Tutulmayan sözleri tedavülden kaldýrmaya var mý cesaretin? Var mý kahrýný dindirmek adýna utanmazlýðýna ekleyecek, hecesinde bile yalanýný örgüleþtirecek cümlelerin? Patlayan sorular içindeyim! Akýl coðrafyamýn doðal olmayan afetinden uçuyor gidiþlerin! Ki caným hala kurþun misali; her gece ölsün diye sýktýðým, adýnda daðýldýðýmda sensin...

Sinsi sinsi kaçýþlara doðru atarken yâ da en aðýr duygularda bile vurduðunu zannederken, kendine bile uyak olamayan o kalbinin ritimsel bozukluðuna sor beni ve dursun artýk ellerin! Gýrtlaðýmda izi kalan yüzük parmaðýnýn kýzarmýþlýðýný soruyorlar bana. Gereði de yok artýk sevgili, anlamý yok hiçbir þeyin! Yüzünün silinen boyasýnda, ki parmak aralarýnda bile vardýr adým; yâda düþlerim... Ayakkabý keçesi kadar ezik býraktýðýn gençliðimle taþýrým seni. Eksilirse sevgin; göðsümün þerha þerha parçalanmýþ oyuklarýndan sýzar, ucunu ihanete bilediðin týrnaklarýnla ruhuma kadar gelirsin. Hani olur ya kýrýlýrsýn, yanýlýrsýn, belki yeniden aldatýrsýn... Ama korkma sevgili; damarlarýmda zehirleyip dudaklarýmdan akýttýðýn sevgi sözcükleri yeter sana, yorgan yapar karanlýðýna gizlenirsin. Saklandýkça birikir korkularýn, belki yenilirsin ve kimbilir, belki yeniden bir gün beni arar gözlerin! Ne çýkar sevgili, ne çýkar; varsýn yaprak yaprak düþen ömrün bu gün gözyaþý da sararsýn. Ve müsaade edersen eðer, yeþili daha sönmemiþ bu gidiþin kýrmýzýsý da kanda yansýn! Uðruna ölmek ne ki, yaþarým; sende kalsýn...



''Ömer Faruk YILMAZ''