“Ancak hüznü vardýr kalbi olanýn.”

Þimdi gözlerimde mavi bir bulut, saçlarýmda yitik bir kuþ, ayaklarýma düþmüþ þehir… içimde aðlayan yetim bir çocuk, ayaklarýma dolanan sefil bir hayat, meçhul, münzevi ve derbeder bir yabancý, yolcusuz, trensiz bir istasyon, þehvetini yitirmiþ bir kadýn, eylülünü arayan sonbahar var. Yüzümü yalayan bir yeryüzü yalnýzlýk, dudaklarýmý dolduran sahipsiz bir ýslýk var. Karanlýk haneme bezgin yolcular taþýyan akþamlar gibi, pervazlarý düþmüþ pencereme uzayan sarmaþýklar gibi, hep yüreðimdeki kedere açýlan sokaklar gibi, hayat gibi rüzgarýn deli deli estiði, bütün dostlarýn birden bire çekip gittiði, akþamüstlerin yorgun kadýnlar gibi aðýr aðýr geçtiði, yüzü asýk ve kederli hayata zamana ve mekana muhalif bir yabancýnýn yüreðime düþtüðü, bir fukaranýn bin kez öldüðü gibi, hayat gibi…

“ayva sarý nar kýrmýzý sonbahar”

Kim bilir… dar bir vakitte kimsesiz servi aðaçlarýnýn, dalgýn güvercinlerin yaþlý ve yorgun þehrin bir bulut gibi aðdýðýný, aþksýz ve kedersiz akþamlarýn yoksul yüreðimize bir çift yaralý ve bezgin kuþ gibi tünediðini, bütün sevdiklerimizin o ihtiyar ve münzevi yüreðimizden yavaþ yavaþ çekildiðini, akþamlarýn yorgun babalar ve hýrçýn çocuklar gibi apansýz hanemize düþtüðünü, acýmýþ ama hiç acýtmamýþ yüreðimizin olduðunu, ikindi yaðmurlarýnýn kalbimize deðen kederini, gözlerimdeki yavru kedi çaresizliðini, benzimize dokunan eylül ýssýzlýðýný, apansýz göðsümüze oturan hayatý, bir ucundan tutuþan umudun buz kesmiþ çýðlýðýný, kim bilir…

“ gittikçe artýyor yalnýzlýðýmýz”

Unutulmuþ bir çiçek gibi, sokaktan gelip geçen bir yabancý gibi, örselenmiþ ve hýrpalanmýþ bir umut gibi, umudunu kesmiþ bir kardeþ gibi, solmuþ pörsümüþ hatýralar gibi, kimsesiz bir çocuk gibi, bir türlü anlatýlamayan içini kemiren bir sýr gibi… unutulsa da gökyüzünün maviliði, kuþlarýn ýssýzlýðý, hüznün sadakati kelimeler kifayetsiz kalsa da halimizi ikrara her þeye raðmen hala kalbimiz var, biliyoruz hercai bir menekþe gibi pencere önünde bir kuþ gibi yaðmur altýnda kalakalacaðýz.



"...ve her þey bir kader iledir."

Gün dönüyor avuçlarýmýzda, serseri bir hüzün sýzýyor gözlerimize alnýmýzýn orta yeri evsiz ve yurtsuz kuþlarýn yuvasý, baðrýmýz cümle garibanlarýn ve mahsunlarýn barýnaðý, kederimiz aþufte bir dilberin dudaklarýna iliþtirdiði hoyrat bir tebessüm oluyor. Hayat oluyor sonra bin yýllýk bir hayat oluyor içimize paslý bir kurþun gibi çöken, çökerten, kanatan…

Ey benim yavru kuþum, sarýþýn göçmen kuþum, çocukluðumun annesi, þimdi burada yapraklar düþecek yine, kuþlar terk edecek, yaz bitecek, ve her þey olduðu gibi yaþanacak beklemesen de.

öperim gözlerinden, hoþçakal.