Þu koy var ya þu koy,
Hani müptelasý olduðum,
Hani âbý mehtâbý yok satan,
Ýtiraf ediyorum kýzmayýn ama
Ben sevmiyorum artýk.
Neden diye sormayýn,
Çamura taþ atmayýn.
Bir setre bulayým heyecanýma,
Bir serpuþ kýrýlmýþlýðýma,
Birkaç ferace, geceyi örtmeye,
Kepçe kulaklarýný sýmsýký kapamaya.
Duymasýn sözlerim bile beni!
Bir tek sen duy,
Hareli koyun zavallýsý!

Kim misin sen?
Sen kendini bilirsin.
Ya da kendini bilmezsin!
Bilemem ki,
Belki kim bile deðilsin.
Hiç kimsesin,
Hiçbir sesli bestesin.
Hülasa garibe gaipsin,
Toyluðumu haczetmeye haizsin.

Kaldýðýmýz yere dönelim.
Zavallý kardeþ,
Ýçimde bir þehir var.
Bulaþýk teli yollarý var.
Çoðu zaman bir dehlize,
Bazen de denize çýkar.
Denizim keyfsiz, zira
Halinden ne Akdeniz,
Ne de Karadeniz anlar!

Yine bir gün ben böyle…
Böyle bir bekleyiþte,
Temmuz'du susuyordum.
O yoktu susuyordum.
Ýnim inimdim, indim,
Hareli koya iþte.
Varýmý yoka katmýþ,
Ýçmiþtim bir dikiþte.
Bütün yakamozlara,
Að atmýþtým o gece.
Seyran seyran naleler,
Gelmiþti her çekiþte.
Aydan haber almýþlar,
Sevdiðimi duymuþlar,
Titreþip aðlaþmýþlar,
Katreler yettiðince.

Hareli koy ben gibi,
Demlenmiþti iyice.
Gümüþservi uykuda,
Semekleri korkuda,
Salkým saçak bir rüya,
Bir asude bâd ý heva,
Kaptý kaçtý bir eda,
Sinmiþti içerime.

Sýr vermedi meneviþler,
Ne yaptým ne ettimse.
Mühürlü dilleri,
Kaçamak gözleriyle,
Sýrýttýlar haliyle,
Ýþkillenmiþ halime.

Hareler kýyama durdu,
Yalnýzlýðým kudurdu.
Gözlerimden yâr geçti,
Damladý burcu burcu.

Koy büsbütün þahlandý,
Göklere nara çaldý.
Yürek yürek kabardý.
Haþmet ü endamýyla,
Tüm ömrüme baðýrdý:

“Anla artýk ey sefil!
Sevdiðin yosmalandý,
Bir ucube dadandý,
Ýffeti postalandý!”

Ýþte böyle Zavallý,
Budur melalim halim!
O gün bugündür iþte,
Esresiz ötresizim.
Yakut yakut eridim,
Sessizim kimsesizim!