Adam yýllardýr bir sevgiyi çoðaltýyordu düþlerinde. Oysa sevdiði kadýn yanýnda, hemen yaný baþýndaydý. Uzatsa elini, kolaylýkla tutabilirdi onu.

Sýradan biri için sevdiði kadýnýn elini tutup “Seni seviyorum.” demek kolaydý. Ama adam için bu zordu, hatta imkânsýzdý...

Adam sevdiðini söylerse büsbütün kaybedebilirdi onu. Bu yüzden sevgisini yüreðinde tutuyor, kanýnýn her zerresinde yaþýyor, dilinin ucuna gelse bile söylemiyor, bu sevgiyi sözcüklere dökmüyordu...

Sevgisinin bu dünyada anlaþýlmasý kolay deðildi. Adam bu yüzden sevgisini ölene dek yüreðinde yaþatacaktý.
…

Adam kendini sorguluyor yýllardýr... Sorgulamakla kalmayýp kendini yeniden kurgulama çabasý belki bu. Düþünmek. Deðiþimi göze almak. Deðiþim için çaba göstermek ve adamakýllý deðiþmek.

Bir yandan fazlalýklarý atmak gereksiz ve anlamsýz aðýrlýklardan, yüklerden kurtulmak, bir yandan da yeni pencerelere yönelmek. Yaþamýnda eksik olan ne varsa onu görmek bulmak ve yaþamýna katmak.

Bir kelebeðin yeni ve farklý bir dað çiçeðine kanat çýrpmasý gibi. Kayalar arasýnda bir ceylanýn alýþtýðý çeþmeyi býrakýp yeni, hiç kullanýlmamýþ bir pýnar aramasý gibi...

Yeniden ve daha bir coþkuyla soluk alýp vermek, yeni yolculuklara hazýr olmak, yaðmuru, karý severek baþlamak, yeþeren aðacý, çiçeði ve her þeyi sevmek.

Sevmeyi yaþamak ve büyütmek sevgileri güzel yarýnlar için...