Ýstanbul esmer buluttu
yuttu sevdayý

gittin
gözüme gözükmek en hoþ lütuftu ki;
yalnýzlýðýn en halsiz hali bu....
terkedilmiþlik

buhranlar devirdim ben
ýssýzlýðý ýsýtýp ben oldum
yoðun kývamlý bir þerbetken sevdim dünyayý
yoðun kývamlý ýstýrap peþi sýra yanýmda hep durdu


gittin ya en yakýnýmdaki ýstýrap eþiðimden süzülüp
zihnimde sefa buldu
sefa bana deðil yoksunluðuna denk durdu

feryatlandý bilinç
anlamlandýramadý tüm yaratýyý
belki falsolandý ýssýzlýða
kokunun sindiði son yastýða isim koydu

kafamý kaldýrýp mimledi þehrin üstündeki nemden perdeyi
hikayata dahil oldu

istanbul....esmer buluttu
yuttu sisten arta kalaný