Acýdan kývranýyordum o gün.
Senli hallerden kalan son halimdi beni sürükleyen
Tuzlu sahillerin balýk kokusuna.
Senin kadar gerçekti rýhtým ve
Ben oradaydým sevgilim...
Orada her bir adýmýmý çakýþýk saatler gibi
Beni düþündüðün hayaliyle üst üste atýyordum;
Topuklarým vurmuþtu,
Kývranýyordum acýyla karýþýk bir zevkle
Bu bile tanýdýktý senin þehrinin her köþesinde
Zaten hiç beceremezdin yürümeyi diyordun
Beceremedim yürümeyi sensiz sahiden de...
Kolunu omzuma her atýþýnda
Þimdi geçtiðim bu banktý hayaller,
Evler bir bir küçülmüþtü seninkisinin yanýnda
Ve sen adeta Ýstanbuldun,o kapýdan çýkarken
Son tren yolculuðumuza...
Tek sohbetim söz geçiremediðim sigaralarýmlaydý o gün
Çok sevdiðimiz yerde;
Ýsmini mevzubahis bile edemeyeceðim
Uðrak yerimizde...
Halbuki hiç istemezdim ýlýk nefesin yoldaþken içime
Kara dumanýn soluk gölgelerinde seni bulmak,
Ateþi senin ayak izlerine yormak,
Doyasýya yanmak istemezdim.
Hatýralarýmý bu sahilden tek baþýma
Denize anlatmayý istedim umarsýzca bugün
Ben de kalan son yarýmý köpekler gibi kazmak bahçelerine
Topuklarým yara bere içinde
Son kez trene bindim o gün...