Düþüncelerin yoðunluðundan cümlelere dökülüyorum bazen..zaman duruyor içimde..
Yine o zamansýzlýðýmda yazýyorum..

Doðru mu yaþýyoruz..? çocukluðumuzdan taþýdýðýmýz yüklerle, sosyal toplumun, yaþadýðýmýz þehrin gerektirdikleriyle...bazen kendimize ait olmayan maskelerin sahnesinde..oyun bittiðinde hiç alkýþ almadan belkide...

Taþtan binalarýn arasýnda..teknolojiye tutsak olmuþ araçlarýn baðýmlýlýðýnda..para denilen gücün boyun eðmiþliðinde...

Gittikçe uzaklaþýyor mu ruhlarýmýz..bedenlerimizin olduðu yerlerin aldanmýþlýðýnda..
O yerlere çakýlýp kalýyor muyuz tutsak misali...
Korkularýmýz var..korkularýmýzýn getirdiði baðýmlýlýklarýmýz..bazen sevgi zannediyoruz o baðýmlýlýklarý..kýrýlýyor kalpler..ardýnda tamiri zor acýlar..

Oysa zaman aldýrmýyor..hýzla seyrediyor kendi seyirlerinde..pençeleri üzerimizde..
Hepimiz zaman zaman nasýlda geçti yýllar bir þey anlamadan demiyor muyuz..
Oysa anlamýndan þüphe ettiðimiz yaþanmýþlýklarýn hayýflanýþý olmasýn,geçmiþ yýllara olan sitem..

Þehrin kalabalýðýnda yalnýzlýðýn bize her dakika göz kýrptýðý flörtlerdeyiz farkýnda olmadan..doðru mu yaþýyoruz..sormadan edemiyorum iþte..

Mavinin her tonunu barýndýran denizlerden uzak..yeþilini neredeyse unutacaðýmýz doðaya küs misali...gözlerimiz en son ne zaman baktý ayýn ýþýðýna kamaþarak..
En son ne zaman çýplak ayak yürüdük çimlerde yaðmurdan ýslanarak..

Açýlan telefonlardaki o telesekreter vari mekanik sesler..yoðunum..iþ güç ne olsun..herþey ayný..eve çok geç geliyorum..çok yorgunum..iþler güçler...
Bitmeyen ayný cümleler...

Nerede sýkýþýp kaldý ruhlar..nerede tutsak..yakýn bir dostla karþýlýklý içilen kahvenin bedelsizliði ne zaman ölçüldü..vefasýzlýk ne zaman bunca kýymetli oldu..rekabet uðruna ne zamandýr bunca kalp kýrýldý...

Ne olursan ol..ne kadar paran olursa olsun..zaman ne sana, ne bana torpil geçiyor..
Beyinlerimizin doluluðu..verdiðimiz bu mekanik ve maddesel mücadeleler..kalplerimizi gittikçe boþaltýyor..hani vaktimiz yok ya..zaman ayýramýyoruz ya..bende tam onu diyorum..evet vaktimiz yok...hem de sandýðýmýzdan da daha az var..

En yakýn yere,mesafelerce uzak bu bedenler..ruhlar..KALBÝMÝZE..
Belkide þöyle düþünmek lazým..yaþasaydýk bir kasabada..deniz olsaydý ve patika yollar sabah uyandýðýmýzda ilk gördüðümüz..ahþap bir ev..kuþlarýn sesi arabalarýn kornalarý yerine..sevdiklerimiz,yandaki ahþap evde..ne para olsaydý..ne de taþtan binalar..neler yaþardýk o zaman 24 saatlik bir günde..

Doðru mu yaþýyoruz sizce?