Onu Tanýmak ve Anlamak
Bütün umutlarýn tükenmeye baþladýðý bir dönemde Mustafa Kemal Atatürk’ün, “Türk Milleti için baðýmlý yaþamaktansa ölmek daha iyidir” diyerek Samsun’a çýkmasý ve baðýmsýzlýk mücadelemizi baþlatmasýnýn yýldönümünü yaþýyoruz.
Bir ulusun diriliþinin baþladýðý 19 Mayýs’ý yaþýyoruz.
Özgürlük ve baðýmsýzlýk mücadelemizin baþladýðý dönemden bu yana tam 89 yýl geçti. Bu zaman zarfýnda zaman zaman sahneye çýkan “…dahilî ve harici bedhahlar...” Laik Türkiye Cumhuriyetini parçalamak, bölmek için çeþitli senaryolar ortaya koymuþlardýr. Ayný senaryonun bir parçasý olarak Emperyalist güçler tarafýndan bir çok ülkeye uygulanan “Ekonomik Soykýrým” bugün Türk Ulusuna uygulanmakta ve buna ülkeyi yönetenler yýllardýr sessiz kalmaktadýr.
Lozan görüþmeleri sýrasýnda Ýngiliz temsilcisi Lord Curzon’un, baþ delegemiz Ýsmet Ýnönü'ye söylediði þu söz çok önemlidir: “Gün gelecek paraya ihtiyaç duyacaksýnýz. Para için gelip önümüzde diz çökeceksiniz. Ve biz, verdiklerimizi teker teker sizden geri alacaðýz."
Bugün toplumun eðitim, sosyal ve ekonomik durumundaki bozukluða baðlý olarak demokratik yapýsýnda yaþanan temsil zafiyeti, bölücü ve dinci kesimin tarihte görmediðimiz bir azýtma ortamýný da beraberinde getirmiþtir.
Laik Cumhuriyeti ortadan kaldýrmak için AB ve ABD desteðinde bulunmaz bir fýrsat ele geçirdiklerine inanan bu topluluk; hiçbir zaman sevemedikleri ve karanlýk emellerine ulaþmada en büyük engel olarak gördükleri iki hedeften Türk Silahlý Kuvvetleri’ni yýpratarak etkisiz hale getirmek, Atatürk’ü de kötüleyerek unutturmak hayali içinde akýlsýzca ve ahlaksýzca eylemler sergilemekten çekinmez olmuþlardýr.
Yabancý ülkelerin ders kitaplarýnda öðrencilere tanýtýlan ve hayranlýkla anlatýlan Yüce Önderimiz, büyük emeklerle kurup emanet ettiði Cumhuriyet’in ekmeðini yiyen, makam koltuklarýný iþgal eden gafiller tarafýndan ders kitaplarýndan çýkarýlmak ve yavaþ yavaþ tarihten silinmek istenmektedir.
Oysa bu zavallýlar ve onlarýn yoldaþý bölücüler, Yüce Önder’in her þeyden önce insan tarafýný tanýmak ve anlamak için birazcýk okumak, öðrenmek gayreti içinde olsalar, þartlanmýþ beyinlerinde, hýnç dolu ruhlarýnda yeni bir pencerenin açýldýðýný hissedecekler, yavaþ yavaþ ta olsa akýl, bilgi ve duyguyla harmanlanmýþ bir dehanýn çaðdaþ aydýnlýðýna doðru yol alarak Onu sevmeyi öðreneceklerdir.
-Her gün geçtiði yolun üzerindeki iðde aðacýnýn kesildiðini görünce aðlayan,
-Sevdiði köpeði Foks öldüðünde matemini tutan,
-Yalova’da köþke zarar veren aðacýn bir dalý kesilmesin diye köþkü kýzaklarla kaydýrtan,
-Savaþ sonrasý Çankaya’da çalýþtýrýlan ve ayrýldýklarýnda çantalarýnda Gazi markalý sigara çýktýðý için görevli personel tarafýndan dövüldüklerini gördüðü Yunan esirlerden özür dileyerek sigara ve para ile onlarý uðurlayan,
-Ýçki içmeyen ve beþ vakit namaz kýlan Mareþal Fevzi Çakmak yemekte olacaðý zaman masaya içki koydurmayýp limonata ile yetinen,
-Ramazanlarda Hafýz Yaþar Okuyan’a, gündüzleri Hacý Bayram Veli ve Zincirlikuyu camilerinde þehitlerimizin ruhu için hatim okutan, akþamlarý da huzurunda okuttuðu sureleri derin bir hazla dinleyen,
-Ankaralýlar tarafýndan kendisine hediye edilmek istenen Çankaya’daki evin tapu tescilini, 1. Ýnönü savaþýný kazanan orduya baðýþlanmak üzere Milli Savunma Bakanlýðýna yaptýran,
-Yurt gezilerinde, Kara Fatma, Satý Kadýn gibi Kurtuluþ Savaþý’nýn kahraman Türk kadýnlarýný buldurup ellerini öpen, vefalý, þefkatli, merhametli, inançlý, saygýlý, dürüst, yüreði sevgi dolu bir insan olan Atatürk.
Her þeyimizi borçlu olduðumuz böyle bir Önder nasýl sevilmez?
Onun; parasal yardým yaparken bile ne kadar zarif bir tutum sergilediðini Yaveri Muzaffer Kýlýç’ýn þu anýsý çok güzel anlatýyor.
“Bir gün Atatürk’le beraber Abidinpaþa’dan gelip Samanpazarý yoluyla Ulus’a geçiyorduk. O zamanlar Samanpazarý’nda bulunan üç beþ dükkandan birisi Ali Efendi isimli kitapçýya aitti.
Kitapçý dükkanýnýn kepenklerinde, nefis bir halý asýlmýþ duruyordu. Harp yýllarýnýn sonu olduðundan hiçbir yerde, hele Ankara’da böyle güzel bir þey görmek pek þaþýrtýcý olduðu için bu halý Atatürk’ün de dikkatini çekti. Hemen arabayý durdurup indik. Beraberce dükkana yürüdük.
Kitapçý Ata’yý görünce;
-Buyrun Paþam, diyerek heyecanla bir emri olup olmadýðýný sordu. Paþa da bu halýyý çok güzel bulduklarýný ifade ettiler ve ne için durduðunu sordular. Kitapçý;
-Paþam, bu halý bir müþterimin. Paraya ihtiyacý olmuþ, satýlmasý için bana býraktýlar. Benimle bir ilgisi yok, dedi.
Atatürk, böyle güzel bir halýnýn çok kýymetli olduðunu, bunu halý sahibinin nereden almýþ olabileceðini öðrenmek istediler. Kitapçý ezile büzüle;
-Paþam, emanet koyan isminin söylenmemesini özellikle rica ettiler, müsaade ederseniz ismini söylemeyeyim, dedi.
Bu sefer Atatürk daha çok merak edip;
-Çocuk, belki halýyý almak isteyeceðiz. Kimin ve kaça olduðunu öðrenmek isteriz, dediler.
Kitapçý;
-Paþam 40 lira istemiþlerdi, deyip yine halý sahibinin ismini vermedi. Atatürk halý sahibini iyice merak edip ýsrar edince de, kitapçý istemeyerek ve sýkýlarak;
-Abdülhalim Çelebi Hazretlerinin Paþam, dedi.
Abdülhalim Efendi, Mevlana sülalesinden gelmiþ, Konya milletvekili olarak Meclis’te görev yapýyordu. Kapýsý herkese daima açýk, cömert, gayet güzel konuþan, Mevlevi kalpaðý ile gezen,
akýllý, sevimli, hoþ sohbet, özü sözü doðru bir kiþiydi.
Atatürk, bu cevabý alýnca çok duygulandý ve bana dönerek dükkana 40 lira býrakmamý emretti.
Hemen parayý býraktým. Kitapçý halýyý koþarak indirip paket yapmaya koyuldu. Bu arada Atatürk, Abdülhalim Efendi’nin kiþiliðinden övgüyle bahsederek;
-Abdülhalim Efendi, evdeki halýsýný satacak kadar parasýz kalýyor ama, kapýsýný kimseye kapamýyor diyerek onu övdü. Sonra da kitapçýya dönerek;
-Bana bak, halýyý biz alýyoruz. Fakat halýyý Abdülhalim Efendi’nin evine yollayýnýz, biz oradan aldýrýrýz. Akþamüzeri de kendilerine bir kahve içmek için geleceðimizi söyleyiniz. Dediler.
Kitapçý bu davranýþa þaþýrmýþ bize bakarken, arabaya binip uzaklaþtýk. Ayný akþam Abdülhalim Efendi’nin evine gittik. Kendisi bizi avlu kapýsýnda karþýladý. Eve girince baktým halý, kapý arkasýnda paketli olarak duruyordu. Mütevazý evinde minderlere oturuldu, kahveler içildi.
Abdülhalim Efendi;
-Paþam halýyý almýþsýnýz. Fakat halý evime geri geldi. Müsaade ederseniz, arabanýza koyduralým. Dedi. Atatürk de;
-Abdülhalim Efendi, halý yine bizim olsun. Biz arada sýrada sana kahve içmeye geldikçe onun üzerinde kahvemizi içeriz. Diyerek halýyý açtýrdýlar ve odaya serdirdiler. Kahveler içildi ve sohbet edildi. Giderken Abdülhalim Efendi yine bizi kapýya kadar uðurlayarak;
-Paþam eðer müsaadeniz olursa halýyý..... derken Atatürk sözünü keserek mütebessim,
-Abdülhalim Efendi, onu sana emaneten býrakýyoruz. Her gelmemizde onu burada görmek ve üzerinde oturmak isteriz diyerek veda edip ayrýldýlar.
Böylece Atatürk, Abdülhalim Çelebi Efendi’ye, kitapçýya bile belli etmemeye çalýþarak ihtiyacý olan yardýmý yapmýþ, fakat halýyý almamýþlardý.”
Bu ibret verici aný; O büyük asker, devlet adamý ve devrimci liderin, en az bu nitelikleri kadar büyük olan insanlýðýný anlatmasýnýn yaný sýra Onun, gerçek dindar ve üstelik bir tarikat mensubu olan Çelebi’ye saygýsýný göstermek bakýmýndan da ayrý bir önem taþýyor.
Ayrýca; Herkese açýk sofrasýný sürdürebilmek için halýsýný satan bir tarikat ehlinin, dini siyasete alet ederek para, mevki ve güce ulaþan, saf ve eðitimsiz vatandaþlarý sömürerek trilyonluk mal varlýklarýnýn sahibi olup sefa süren günümüz din ve tarikat bezirganlarýndan farklýlýðýný da ortaya koyuyor.
Tabii ki anlayana ve anlamaktan yana azýcýk ta olsa nasibi olanlara...