Kepenklerim henüz aralýk, kapanma saatime fazla vakit yok, burnumdan kýl aldýrmýyorum, hýrslarým yenilgimin verdiði sarhoþlukla zafer çýðlýklarý atýyor, ben; kendimi bilmez haldeyim.

     Ayaklarým aðrýyor, nekes vicdaným titremiyor artýk, cilaladým kayýplarýmý, cakamdan geçilmiyor, neye bunca hava bilmiyorum, aðlanacak halime gülüyor dudaklarým,aðzýmýn kayýp, kucaðýma düþeceðini sanýyorum, aðzým bile kendini fark edemiyor...Bu gidiþ dönüþü olmayan cinsten.

     Çok kazandýðým zamanlarýmý özlüyorum, cebimdeki banknotlarýmý deðil elbet; yüreðimdeki birikmiþler özlemim.


     Dilimlenmiþ koca bir kavun gibiyim, aradan saatler geçtikçe tadým tuzum kaçýyor, birazdan yenilmeye deðer hiçbir þeyim kalmayacak , doðruca çöplüðü boylayacaðým.

     Vazgeçmekten korktuðum kadar korkmadým hiçbir þeyden, vazgeçmek hafif durur tarttýðýnýzda, ama gün geçtikçe aðýrlaþýr, taþýnamaz hale gelir yükünüz. Dirhem sandýklarýnýz, altýnda ezildikleriniz olur, geri dönmekle ileri gitmek arasýnda kaldýðýnýzý sanýrsýnýz; bilmezsiniz yerinizde saydýðýnýzý.

     Ne köstekli saatleriniz geçip giden zamaný yaþanmýþ sayar, ne kocaman meydan saatleriniz...

     Babanýzýn sizi korumak için yaptýklarýný, annenizin sizi seviþini hatýrlarsýnýz, ne babanýzdan eser vardýr, ne annenizden...
     
     Ketumsunuzdur hayata karþý, ama dik durmak isterken eðilmiþsinizdir yerlere kadar, servilerin acý çektiðini düþünürsünüz o an, servileri sevmez olur aklýnýz, yüreðiniz bire bin katýp daðlar ruhunuzu, ruhunuz sessizliðiniz zirvesindedir, ne söyleyeceklerinin ne söylemek istediklerinin deðeri olmadýðýný bilir, geçip gidenlerin dönüþü yoktur, geçip gitmiþtir gölgeler, elde kalanlar elde tutulmaya deðmeyenler olur.
     
     Iþýðým düþlerimin kadim dostuydu bir zamanlar, eli elimde tutulmamýþ köþe baþlarýný arþýnlardýk beraber, metre kareye düþen mutluluklarýmýzý hesaplardýk, kýrýldý mý umut aynasý; bir sen sürerdin tutkalý, bir ben... Ancak elimizde kalýnca cam kýrýklarý, anlardýk; çok geç olduðunu..
     
     Böyle zamanlarda her þeyi bilmek sýkardý canýnýzý!

     Göðsüm aðrýyor; derinlerde binlerce parçaya ayrýlmýþým, nehirlerim çakýl taþlarýmý taþýmýyor artýk, balýklarým karnýný zar zor doyuruyor, dizlerim kanamaktan usanmýþ, yosunlarým var yüreðimin dehlizlerinde, yosunlarýma söylüyorum kimseye söyleyemediklerimi, parçalanýp düþüyorlar tek tek, nereye gittiklerini bilmiyorum, söylemek istemiyorlar...
     

     Köpek balýklarýndan farký yok hayatýn, geçirdi mi diþlerini, nerenden tuttuðu önemsiz, kan revan içinde kalanlarýnýz, kanamaya bile vakit bulamadan alýr gider baþýný, bir ben tutarým son nöbeti, bir sen... Uyukladýn mý tamda nöbet ortasý; koparýverir en lezzetli yerinden. “Tek ýsýrýk” deyip geçersin, teninden aþaðý kayýp giderken hayat; enkazýn baþýnda aðladýðýný göremezsin tebessümlerinin.


TALAN AYÞE KANCA