Evelinde bismihu!
ve saniyen selamun aleyküm...
1.Bâb: Sehl-i Mümteni:
Mukaddime olarak yazýlacaðý düþünülen bir mektupçenin ilk cümlesini kaç defa deðiþtirmek mübahtýr bilmiyorum. Her defasýnda kalbe tahattur eden bir endiþe vardýr ki; bu ancak irade-i cüz’iye baðlý olan cümlelerin muhatabýna muvafakat etmesidir. Zira bina edilen cümlelerin miberinden muhatabýna ses veren veya sükût eden hatip veya katip -nasýl tabir olunursa- kendine ait olanlarýn hem kefaletini hem de mes’uliyetini deruhte etmededir. Þüphe ve endiþe aklýn istikametine kast etmiþ olsa da, yazýlanlar ancak mütereddit bir kalemin, teslimiyetin suhuletine ilan ettiði harbin adýdýr.
Kelamýn sihirli olduðu Peygamber beyanýnda sabit. Endiþelerimden biri de budur ki yazý, sahibinden daha fazla kýymet görsün. Eltaf-ý kelimat daha ziyade itibar görsün. Bu yüzden söylemek isterim ki yazýda varlýk bulma endiþesine sahip bir kiþi ile muhatapsýnýz. Edebiyatý hayat ve hakikat ile karýþtýrabilen birine muhatapsýnýz.
Muhayyile. Kýrýlgan. Su gibi seyyal. Ve ki halet-i ruhiye hangi tarafa meylederse iþte orda insan. Araplar “þemseyn” yahût “kamereyn” derler. Ýki güneþ yahût iki ay. Ýki güneþ yahût iki ay olduðundan deðil. Asýl kinaye nedir bilmiyorum ama bana gerçekle hayalin insan fýtratýnda ittisal ediyor olduðunu hatýrlatmada. Söz konusu olan iki insan ise, ve ki bu “iki” birbirinden haberdâr ama birbirine malum deðilse en ictinab edilen hususun gerçek ile hayalin birbirine karýþmasý olmalýdýr.