Yaþamýn kirli çýkarlarýnýn ortasýnda, insan kalmak için çabalýyordu. Her ne kadar mücadele etse de insan kalmak adýna, bu çarkýn kiri sýçrýyordu tenine. Çoðu zaman kendinden nefret ediyor, kimi zamansa boþ vermiþ bir tavýr takýnarak izliyordu hayatý bir köþede. Oysa içindeki bu durumun kendi yüreðini yansýtmadýðýný biliyor ve daha çok karýþýyordu duygularý. Doðru olan neydi? Bu çirkefliðin içinde, bu kirlenmiþ dediði insanlarýn içinde yapayalnýzdý. Acaba yanlýþ olan kendimiydi?

Tüm bu karanlýk sorular içinde bir türkü takýldý dudaklarýna “ yok olmanýn hududunda, var olmanýn umuduyla” gecenin karanlýðýný süzdü gözleri yýldýzlar dünyaya küsmüþ, bulutlarýn karanlýðýnda kaybolmuþtu gökyüzü ve yýldýzlarýn çýðlýðýný andýran bir þimþekle aydýnlandý karanlýk. Yeryüzünü temizlemeye ant içmiþ milyonlarca yaðmur tanesi intihar edercesine düþmeye baþladý karanlýðýn içinden sessizliði bozan bir melodiyle. Düþünmeden attý kendini sokaða ve yüzünü çevirdi bulutlara içten çocuksu bir gülümsemeyle. Fýsýldadý yavaþça karanlýða, yaðmura olan özlemini. Yavaþ yavaþ yürümeye baþladý karanlýk sokaklarda ve her adýmýyla yeniden keþfederek yaþadýðý þehri. Tenini ýslatan her damla düzenin üzerine sýçrattýðý kiri temizlerken yüreði her damlanýn ona kattýðý saflýkla dünü sorguluyordu. Düþünmeye baþladý hayatý, anasýna avradýna en inceden bir küfür savurarak.

O direndikçe insan kalmak için, hayat onu neden zorluyordu duygularý alýnmýþ bir hayvan yapmak için. Birde evrim yok diyordu çevresini sarmýþ onca insan kýlýklý yaratýk. Peki yoksa evrim gerçekten neden insan sayýsýnda bu denli azalma vardý? Maymundan insana doðru ilerleyen bu süreç artýk tersine dönmüþ insandan maymuna, tilkiye, eþeðe aslana, file ve ayýya doðru ilerliyordu. Þekil insan olsa da beyin ve yürek taþýyamýyordu bu cemalin yükünü. Düzenin en düzgün yerine en eðri küfrü savurdu ýslanmýþ arýnmýþ bedeninin soðukluðunda titreyerek. Üþümüyordu oysa bu titremede neyin nesiydi? Yalnýz kalmanýn, karanlýklar içinde kayboluþun adýmýydý yoksa? Gözleri doldu; yer yüzünü temizlemeye ant içmiþ milyonlarca yaðmur tanesinin intiharýna aðlýyordu o yaðmur tanelerinin sakladýðý göz yaþlarý eþliðinde. Yüreði daraldý, sanki küçük bir kutu içerisinde kalakalmýþtý ve birazdan o kutu masadan düþecek paramparça olacaktý içindeki benliðiyle beraber. Yüreði yara bantlarýnýn gölgesinde varlýðýný sürdürüyordu, bir parçalanmayý daha kaldýrabilir miydi?

Bir sigara yaktý. Derin bir nefes çekip delice yaðan yaðmura aldýrmadan ýslak bir duvarýn üzerine oturdu. Derin derin çekiyordu ciðerlerine dumaný, sýcak bir bardak çaya hasretle. Yüreðini dinlemeye baþladý o an hýçkýrýklarýný örten yaðmurun sesinin azizliðinde. Neydi bu halin nedeni? Neydi suçu? Ýnsan olmak istemesi miydi? Yoksa sevdayý yaþamak istemesi miydi tüm derilerden sýyrýlarak? Ýnsanlarýnýn beyinlerinin iki bacak arasýna indiði bu sistemde yanlýþ olan bu düþünceleri miydi? Bir omuza baþýný koyup masumca sevda dolu uyumak, yada ellerini tutunca sevdiðinin gözlerine bakýnca yada umut umut yarýnlara akmak istemesi miydi yanlýþ olan? Kulaðýna fýsýldanan tertemiz sevda dizelerinin hunharca kirletilmeden sabahlara kadar sürmesiydi beklide en yanlýþý.

Sevdayý çýplaklýk olarak yaþamak isteyenlere inat, onun en güzel kýyafetleri giydirmesiydi beklide onu bu kadar yalnýz kýlan. Son nefesi de çekip sigaradan fýrlattý derin bir öfkeyle sele dönmüþ yaðmur suyuna izmaritini. Hayatýna giren sevda yoksunu insanlarýn onu bu hale getirmesi deliye çevirdi onu.

Tatlý bir tebessüme döndü yaþadýðý öfke, hayata dair kýrgýnlýklarý ve acýlarý. Yaþadýðý kýrgýnlýklar, acýlar ondan güveni çoktan alýp götürmüþlerdi ama beklide en güzel hediyeyi býrakmýþlardý geride o bantlarla ayakta duran yüreðe. Ýnsan kalabilmeyi. Düþündü derinden, yüzünü gökyüzüne çevirerek sordu düþen her bir yaðmur tanesine? Acaba bir omuzda masumca uyumanýn tadýný yaþayan, bir bedene çýkarsýzca sarýlmanýn mutluluðunu yaþayan kaç kiþi vardýr? Yada bir çift göze dolu dolu bakmayý bilen? Ellerini tutunca sevdiðinin içi çocukça ýsýnan? Sevmenin onurunu yaþayan? Ýnsanca duygular besleyen. Çýplaklýk, yatak ve þehvet üçgeninden çýkýp o hayvani dürtülerden sýyrýlýp sevdaya en güzel elbiseleri giydiren kaç kiþi vardýr? Son nefeslerine verecek olan damlalar hayretle baktýlar ona.. Ve her damla hiddetlendi artýk vakti gelmiþti bu pisliði temizlemenin…..

Avuçlarýný açtý, yüreðini koydu avuçlarýna tüm aþka dair ne varsa yýkansýn kalmasýn diye, kapansýn yaralarý bir daha kanamasýn diye. Gök yüzündeki masumlukla doldu yürek. Ve kýrgýnlýklarýný aldý eline sonra sevdaya dair. Kendini saklamanýn insan kalmanýn ona kattýðý onurla. Kýrýla kýrýla da olsa insan kalmayý becerebilmenin mutluluðunu yaþadý. Her þeyi bit yana býrakýp beþ on dakika sonra içeceði bir bardak çayýn mutluluðunu hissederek. Ve çayýn buðusunda demlendi yarýnlara dair sevdalar, dünkü kýrgýnlýklarýndan arýnan masun bir yüreðin çocukluðunda onuu hissederek..

www.hamzaekiz.com