Artýk daha az þarký söylüyorum.
Daha çok dalýyor gözlerim uzaklara.     
Dayanamýyorum da yalnýz kalmaya,
Ve eskisinden daha çok aðlýyorum.

Gözyaþlarým dinlemiyor þimdi beni.
Dindirmek için onlarý tüm çabam beyhude.
Niçin göremiyorum aþina yüzleri?
Demezler miydi “dost kara gündedir” diye.

Artýk daha az çýkýyorum sokaða.
Daha az konuþuyorum insanlarla.
Ve daha az bakýyorum aynalara.
Eski ben gibi olamam bir daha.

Meðer bir bilmeceymiþ insanda.
Hepimiz birer faniymiþiz þu dünyada.
Ölüm Allah’ýn emri biliyorum ya,
Ayrýlmak zor, sana aðlamamaksa imkânsýz ……..

12. 13. 1998.