Kendi istediðimiz bir alanda, yeteneklerimizi göstermekten mutlu olacaðýmýzý düþünür ve iþimizden ya da çevremizdekilerden farklý alanlarda çalýþmalar yaparýz. Mesela hayalimizde bir cafe iþletmek vardýr. Ama aile mesleði olan marangozluða devam ederiz. Bazen sadece hayallerimizi paylaþmak, birlikte hayal kurmak için yakýn dostlarýmýza, içimizi açtýðýmýzda genellikle aldýðýmýz yanýt: “Sen marangozsun, cafe iþletmekten ne anlarsýn. Bak baþaramayýnca hayal kýrýklýðýna uðrarsýn. Senin üzülmeni istemiyorum. En iyisi vazgeç bu sevdadan.” olur.

Aslýnda o yanýtý duymak; yani sevdiklerimizin bize güvenmediðini, bizi küçümsediklerini hissetmek ve ruhumuzda bir yerlerde hep keþke diyen çocuðun aðlamasýný sezgisel olarak bilmek, bizi deneyip baþaramamaktan daha çok üzer. (Küçüklükten beri, çevremizdekiler genelde, duygularýný ifade etmeyi bilmediði için.) Bizde, içimizdeki kalp kýrýklýðýný, hayalimizi, hedef haline getirmenin bizim için önemini, içimizi açtýðýmýz dostumuza bile söylemeyiz. Hatta gözpýnarlarýmýzda biriken gözyaþlarýný çaktýrmadan, elimizin tersiyle siler, konuyu deðiþtiririz. Ýlk denemeler genelde kötü olduðundan, olumsuz eleþtiriler her taraftan bizi kuþatýr. Ýçimizdeki öðrenme, baþarma arzusu bir kibrit ýþýðý gibi sönmeye baþlar. Çoðumuz bizi mutlu eden çalýþmalarýmýzdan, çoðunlukla yýkýcý eleþtiriler yüzünden uzaklaþýrýz.

Kendimiz de, o iþi baþaramayacaðýmýzý düþünmeye baþladýðýmýz için, kendimize duyduðumuz güvende azalmaya baþlar. Aldýðýmýz olumsuz tepki, diðer dostlarýmýza açýlmamýzý da zorlaþtýrýr. Benliðimizin içinde yer alan ve büyümeye baþlayan hayalimiz, hayalkýrýklýðýyla olduðu yerde büzüþüp kalýr. Kendimizi rutin iþlere verir ve bilmeden, bizi eleþtiren dostumuzla aramýza, bir duvarý oluþturacak olan o ilk tuðlayý yerleþtiririz. Duygularýmýzý ifade etmediðimiz sürece, o tuðla aramýzda yer alacak, zaman zaman birimizin, zaman zaman diðerimizin ayaklarýna dolanacak ve iliþkimizde, nedenini anlayamadýðýmýz tökezlemelere neden olacaktýr. Hepimizin günü kurtarmak ve baþkalarýnýn onayýný almak adýna yaptýðýmýz davranýþlar ve duygularýmýzý dürüstçe ifade edemeyiþimiz, ayný zamanda kendimiz olabilmemizi de engelleyecektir.

Hem kendimizle hem de çevremizdekilerle aramýza koyduðumuz farklý þekil, boyut ve renkteki tuðlalarla oluþan ve yerli yersiz yýkýlan duvarlar, tüm iliþkilerdeki, samimiyet, dürüstlük ve sýcaklýðý tehlikeli boyutlarda azaltacak, en azýndan yapmacýklaþtýracaktýr.

Ýçimizdeki çocuk, baþý ellerinde, bizim ona seslenmemizi, onu hatýrlamamýzý, onu sevmemizi, onu korumamýzý bekliyor. Bundan yýllar önce bize sadece sesleniyor. “Gel oyun oynayalým” diyordu. Ama onu öyle uzun zaman yalnýz býraktýk ki; artýk ona sadece seslenmek yetmiyor. Bazen bize küsüp, içimizdeki sevinç, coþku ve yaþama sevincini kucaklayýp, yuvasýna çekiliyor. Ýçten içe, ona elimizi uzatacaðýmýz, yaralarýný saracaðýmýz, onu ýsýtacaðýmýz, yolunu aydýnlatacaðýmýz aný bekliyor. Bazen çaresizleþip saldýrganlaþýyor. Zaman zaman þýmarýklýklarla, zaman zaman öfke nöbetleriyle onu fark etmemiz için yalvarýyor .

Oysa onu ve kendimizi mutlu etmenin çok kolay bir yolu var. Ona tutarlý, sürekli ve kararlý olarak, koþulsuz sevgimizi hissettirmek, ondan af dilemek, ona deðer verdiðimizi, güvendiðimizi, isteklerine saygýlý olduðumuzu hissettirmek ve bundan sonra ne kendimizin ne de bir baþkasýnýn onu üzmemesi için onu koruyacaðýmýz, ve bize ihtiyacý olduðunda yanýnda olacaðýmýz, sözlerini vermek ve tutmak.