Çatý arasý odamýn camýndan puslu havaya bakýyorum. Yaðmur damlalarýnýn aniden yeryüzüne fýrlatýlýþýna. Kýrmýzý kiremitlerin nasýlda kendine özgü bir sesi var yaðmurla bütünleþirken.Týk tik... Ne tuaf... Biraz huzur, biraz öfke, biraz isyan, biraz mutluluk hepsini nasýlda birarada barýndýrabiliyor insan. Ne çok þeyi ayný anda hissediyorum o an. Kalbim geniþliyor sanki. Gözlerim bugulanýyor, yüzüm gülüyor...


Çok eskilere gidiyorum bi anda. Siyah beyaz bi geçmiþin en renkli fotoðraflarýna. Çok küçüktüm... Yine böyle bir gündü. Annanemin çatýsýna düþen yaðmur daha öfkeliydi galiba yada ben çok küçüktüm hayallerimde aksine büyüktü. Aralýk camdan bahçeye bakardým, oyun oynamak için yanlýþtý zamanlar. O zamanda ayný þeyleri hissederdim. Biraz huzur, biraz öfke, biraz isyan, biraz mutluluk... Çok farklý düþüncelerle yine ayný þeyi hissederdim, hissettirirdi yaðmur.

Sonra bi gün yýllar üzerimize bizi ekleyerek, ezerek, acýtarak geçerken yine bir yaðmura yakalandým. Oysa ben fazlaca yaðmýþtým zaten o günlerin üzerine. Ýçimdeki okyanuslarý kuruttum sanmýþtým. Bitmemiþ meðer... Balkona çýktým... Yaðmura eþlik edecek kadar çok yaðabilirdim kendi ülkeme. Ýçimdeki çocuk benim kadar karýþýk degildi oysa. O sadece acýyordu. Haklý yaralarý vardý, haksýz yaralanýþlarý... Bana uzun gelen vakit aslýnda kýsamýydý yoksa uzunmuydu gerçekten bilemiyorum. Ne kadar kaldýk o balkonda, gökyüzüyle birlikte ne kadar aðladýk onuda bilmiyorum. Gökyüzü kocaman bi ýþýk yollamasaydý ülkeme belkide susmayacaktým.. Korku ve çaresizlik karýþýmý bir duyguyla sustum. Yaðmur devam etti. Bana raðmen... Ýçime bi anda biraz huzur, biraz öfke, biraz isyan, biraz mutluluk doldu yine. Yalýnayak koþmak istedim sokakta. Cümlelere sýðdýrýp anlatamadýðým kendimi, öfkemi, isyanýmý yeryüzüne býrakmak istedim. Yine yanlýþtý zamanlar. Susarken nasýlda büyüyor insan.

Ýþte bugün kýrmýzý kiremitlerin üzerinde þarký söylerken yaðmur puslu havaya buðulu gözlerle bakýp biçok þey anýmsadým. Hayat bana raðmen devam ederken sol yanýma attýðý çizikleri onarmak hep bana düþtü. Herþeye raðmen deyip umutlandýrýrken kendimi, diz kapaklarýmýn üzerine kaçýncý kez düþtüm sayamadým. Kalbim gerçekten geniþlemiþti artýk. Bir çok duyguyu ayný anda barýndýrabiliyordu. Ýçimin okyanuslarý tükenmemiþti de durulmuþtum sanki.

Sonra durup düþündüm...
Bütün bunlara büyümek mi desem yoksa büyütülmek mi bilemedim. 2009