........

Rüzgar gibi savurdu zaman,
Sarý, kuru yapraklar gibi daðýldýk...

“Sen” deyince, akan sular dururdu... Gökten yýldýzlar düþerdi avuçlarýma ...Omzunda paylaþýrdým birkaç damla göz yaþýmý... Sýrdaþým olurdu gözlerin, sessizliðin girdabým olurdu. Seninleyken güzeldi kurulan hayaller. Sýralara karaladýðýmýz birkaç satýr, seninleyken anlamlýydý....Dostumdun!...Dostumsun...
Bir ara yine demiþtim, zaman yýpratýyor güzellikleri diye... Senmiþsin, bir baþkasýymýþ fark etmiyor... Acýmadan solduruyor sevgileri... Gözden mi ýraksýn, o zaman eyvah!.. Gönül görmediðini unutuyormuþ... Onca dostluklarý hep böyle kurutuyormuþ.
Ben yazmayý severim bilirsin... Nicedir hasretini anarým satýrlarýmda. Benim üstüme kaç dost edindin sorarým. Kimse anlamaz. Zarfa uzanýr da, adresini yazamaz kalemim.
Ne çok þeyi paylaþýrdýk seninle...
Sýramýzý, sýrlarýmýzý, hayallerimizi... Sen yoksan, o sýrada tek baþýna oturmanýn, sen yoksan yangýn merdiveninden usulca kaçmanýn ve yine sen yoksan trenle Kayaþlý’ dan Etimesgut’ a gidip, bu iþi birkaç defa tekrarlamanýn hiç anlamý yoktu ki... Yaðmur yaðarken, elimizde çamlýca gazozlarýyla beraber ýslanacaktýk, beraber deðilsek, çamlýcayý da yaðmuru da göremezdi ki gözlerimiz. Sen akýllý, ben deli, gül gibi geçiniyorduk iþte...
Arka bahçeye bir aðaç yapmýþtýk kuru dallardan, gelince görecektik??.. Göremedik...
Bir kuru rüzgar mýydý alýp da giden sevgimizi, paylaþtýklarýmýzý?
Þimdi, seninle yüz yüze gelmeyi gönül dolusu istediðim halde, ya konuþacak bir þey bulamazsak diye endiþeleniyorum. Ve yüreðim yanýyor ardýndan... Ve bedenim soðuyor... Ellerim üþüyor... Ya o eller, ellerimi tutup da ýsýtmaya çekinirse, ya o dost bakýþlý gözler soðuk soðuk bakarsa diye ürperiyorum; iþin açýkçasý korkuyorum...
Zaman!....
Rüzgar gibi savurdu...
Sarý, kuru yapraklar gibi daðýldýk....