balkonda bir gül
bordo, vakur, yalnýz
ve bunlarýn farkýnda.
akþamsefasý onun arkasýnda,
kasýmpatý yanýnda.
nane ve fesleðen kokusu boyutlandýrýyor
akþam kýzýllýðýný.
uzaklarda renk renk ýþýklar;
kýrmýzý, mavi, yeþil, sarý, beyaz, mor.
türlü biçimlerde,
yüksek yapýlar;
yeþil sarmaþýklý gecekondularý yutan.
uzaklardan
balkonunda ay yýldýzlý bayrak olan
düðün evlerinden gelen,
piyasa þarkýcýlarýnýn fantezi parçalarý.
ve hepsi birbirine karýþan çalgý seslerinin
bitmeyecek gibi duran armonisi.
Bunu, eþekle horozu yanýna alýp
bremen’e gidemeyen
köpeklerin korosu
ürkütücü biçimde çeþitlendiriyor.
silah sesleri,
sözde eðlenen magandalarýn
mide bulandýran,
ürkütücü
naralarýna karýþmýþ.
havai fiþeklerin
yükseklerdeki dansý
mekanikleþiyor neden sonra.
bunlarý görmüyoruz,
duymuyoruz.
bu dünyanýn dýþýndayýz.
biz
cehennemde bile
seviþme yetisini göstermiþ
iki sevdalýyýz.
seviþmelerimiz sürecek
dünya durdukça.
bizden sonra da
anlatýlacak aþkýmýz…
anlatýlmayacak mý?
haydi söyle. þimdi söyle...