Ne zaman ki adýmlarýnýn temposunu hatýrlamayý beceremesem, tenhalaþýyor dünya. Bir gün gelecek olsan daha görmeden anlamalýyým sen olduðunu; oysa geliþinin sesini unutmuþum, topuklarýnýn sesi mi çýkardý yoksa yumuþak bir melodimi olurdu attýðýn her adým. Hatýrlat bana, seni hýnca hýnç dolu bir sokakta bile bulmamý saðla…
Nasýl severdin sen, gözlerinin þefkati aklýmda da, bana bakýþýný yitirdim. Þimdi hiçbir gözün görmediði, kimsenin bakmayý akýl edemediði bir yerlerde, olur ya sen bulursun diye beklemekteyim. Ellerinin þeklini unutmuþken, bana uzandýklarýný hayal etmek ne garip. Oysa gerek yok ellerinin güzelliðini görmeme, silerken gözyaþlarýmý, anlayacaðým ki senin ellerin uzanmýþ bana.
Uzun zamandýr sýk sýk düþtüðüm çýkmazlarda, gülümsemeyi becerebildiðim o senli zamanlarý düþünüyorum. Tanýdýk hüzünleri nasýl biranda çýkarýp atardýn içimden, nasýl bilirdin beni güldürmeyi. Senin yanýndayken uðrayan en küçük üzüntünün bile çekeceði vardý bilirdim. Þimdi sensizliðimden istifa eden her þey üst üste gelirken, sihirli bir deðneðin olduðunu zannetmeye baþladým. Ya da sen sihirliydin kim bilir. Belki de bu yüzden bir toz bulutunun içinde kaybediverdim seni. Yine de unutmayacaðým, bir dokunuþunla dünyanýn pisliðini attýðýný üzerimden, gülümsettiðin her anýn izi hala dudaklarýmda, asla silinmeyecek varlýðýn yüzümden. Anýmsamasam da deðneðinin þeklini, bir zamanlar bana nasýl dokunduðunu bileceðim hep…
Adým neydi benim? Ne zaman sesini duymayý istesem ve beceremesem sana seslenmeyi, kendi adýmý yitiriyorum. Sinirlendiðinde perde perde yükselirdi kararlýlýðýn vurgusu, söylediðin her kelime ete kemiðe bürünürdü. Hayran býrakýrdýn konuþtuðun herkesi; oysa ben adýmý anýmsamýyorum. Nasýl seslenirdin bana, kýzdýðýnda ismim sevgiyle anýlýþýný yitirir miydi, yoksa hep taþýr mýydý sana özgü týnýlarýný. Nasýl seslenirdin bana, þimdi bir yerlerde beni andýðýna inanýrken, isimsiz bir küskünlüðe bulanýyor yokluðun.
Ben zaten hiç kýrýlmadým sana, hiç küskün kalmadým. Tüm kýzgýnlýðým yokluðunaydý, olmayýþýna kýrýldým, gidiþine gönül koydum ben… Hiç sen olmadýn hüzünlere karýþan, bazen bulandý hatýralar, bazen attýðýn adýmlarýn sesini unuttum, bazense beni sevmeni anýmsamak istedim çaresizce. Hepsinin suçlusu yokluðundu, sen bulaþmadýn üzüntülerime… Sen sihirli deðneðiyle dokunup, toz bulutuyla kaybolan, adýmý hatýrlamasam da, seni unutmadým…