…Caným hiçbir þey okumak istemiyor….
…Caným hiçbir þey yazmak istemiyor….

Evde kalmak da istemiyor…
dýþarý çýkmak da istemiyor…
Konuþmak da susmak da…
Aðlamak da, gülmek de…

“Derdim nedir benim” dedim, içime döndüm, baktým.

Baktýðým yerde Þeytanýmla göz göze geldim.

Þeytanýmýn gözlerinde ayný bendeki gibi bir hüzün
ve gözlerinde ayný bendeki gibi iki damla yaþ…

“Ne haber?”dedim þeytanýma, “nasýl gidiyor iþler?”

Þeytaným baþýyla iþaret etti:”Valla tahminimden daha iyi gidiyor,
Ýnsanlarýn büyük çoðunluðunu yoldan çýkarttým.
Rabbime verdiðim sözü yerine getiriyorum” dedi.

Þaþýrdým, “hem iþler yolunda diyorsun, hem gözlerinden yaþlar boþaltýyorsun.
Anlamadým ben senin derdini,” dedim.

Çirkin yüzündeki karanlýk göz yaþlarýný sildi.
“Ben Rabbimi özledim” dedi.

“Þeytan Rabbini özler mi hiç!” diye hayrete düþtüm.

“Neden özlemeyeyim, ben de O’ndan geldim, O’na geri döneceðim” diye cevap verdi.
“Lakin O’na bir söz verdim, insanlarý yoldan çýkartacaðým dedim.
Kalem yazdý, mürekkebi kurudu, vaadim hak oldu. Ýnsanlarý yoldan çýkartmakta çok baþarýlýyým, ama hasretle mücadele etmem zor, o yüzden aðlýyorum, o yüzden bu göz yaþlarým..” dedi.

Ýþte o anda anladým kendi derdimin ne olduðunu.
Benim derdim de Hasretmiþ meðer.
Meðer ben de Rabbimi özlemiþim.
Ondanmýþ bunca keyifsizliðim, hiçbir þeyden tat almayýþým
Ondanmýþ konuþmayýþým, gülmeyiþim.
Baþka sebep yok, bundanmýþ.

Þeytanýmla kafa kafaya verdik, Þeytaným aðladý, ben aðladým.
Gözyaþlarýmýz aktý aþaðýlara, hasret yüreklerimizi daðladý.
Sonra toparlandý Þeytaným, “görev beni bekler, ben artýk gideyim”, dedi.
“Yoldan çýkartýp azdýracaðým daha çok insan var.
Gel sen de bana uy, ortak noktamýz çok, he ne dersin?”dedi.

Gülümsedim.

“Sen Rabbine verdiðin sözü yerine getir,
Ben de O’na verdiðim sözü yerine getireceðim” dedim.

Vedalaþtýk, o yoluna gitti, ben de yoluma…