Not: Boþluk adlý öykümün devamýdýr.
Bay(K)’nýn rüyasýnda Bayan Zen Bay (K) nýn kulaðýna fýsýldayarak þunlarý söylüyordu.’Acý çekiyorum. Odamda yalnýz kalýnca senin beni yalnýz býrakýp gittiðin o gün geliyor aklýma gözlerimi kapadýðýmda yalnýzlýktan kurtuluyorum belki ama açýnca kendimi acýtmak istiyorum, acý çekmek iyi geliyor, boðuþtuðum karabasanlardan kurtulmuþ gibi hissediyor insan kendini, böylelikle çektiði acýnýn bedelini kolayca alabiliyor vicdanýndan’ sözlerine dayanamayan Bay (K) ‘Gidersem acýlarýndan kurtulacaksýn’ inan bana! Diyerek seyahate gidiyor. Bu kadar kolaydý iþte insanýn kendini acýtmasý, bir süre sonra oda baþlayacaktý acý çekmeðe belki ilk yalnýz býraktýðý günden baþlayacaktý acýsý beklide seyahate çýktýðý an baþlayacaktý, belkide! Yaþamýn getirdiði zorunluluklarla unutuverecekti, o kadar çok yapmasý gereken iþleri vardý ki bir türlü bitiremiyordu. Ama vicdanýnýn sesini dinleyenlerdendi, kendi kendine karar verdi Bayan Zen’i ilk gördüðünde þunlarý söyleyecekti.’ Seni anlamaya çalýþýyorum, seni hiçbir zaman olaðan, her yerde, eþine kolayca rastlanabilen birisi olarak düþünmedim. Her þeyi, herkesi sonsuz bir cömertlikle ve sabýrla sevebileceðini düþünüyorum. Bense bu insanlar sevilir mi? Diyorum. Yok! Acýrým! Sadece acýrým sana, çektirdiðim acýnýn acýsýn ben hiçbir zaman duymayacaðým! Seni tanýyýncaya kadar sevginin yapmacýk bir þey, bir özenti, bir süs, bir cila gibi bir nesne olduðunu düþümdüm. Gerçi senden önce tutulduðum kadýnlar olmadý deðil! Bazýlarýna bir çeþit aþkla baðlandýðýmý yadsýyamam. Bu aþk aslýnda düpedüz kendime yönelen, kendimi doyurmaya yönelik bir tutkudan baþka bir þey deðildi. Benim sevdiðimde deðildin, senin gibi yaratma gereksinimi duyduðum kendi yarattýðýmda deðilsin! Çünkü ben yaratýrken kurduðum düþlerin anýsýný yeniden yaþamak istemem. Çünkü onun gerçekliðiyle karþýlaþtýðýmda, onu ilk kollarýmýn arasýna aldýðýmda, onun o buz gibi dudaklarýný ilk öptüðümde içimde yýkýldýðýný duyduðum hayallerin acýsý çok büyük! Bu benim içinde bir boþluk duygusu. Týpký! Senin duyduðun gibi! Bütün bunlarý geride býrakamayýz ki? Gerçekten bütün bu anýlar, bütün ilkelliklerine, belki gülünçlüklerine karþýn buruk, tatlý aðdalý bir gerçeklik taþýyor. Acý diyemiyorum, çok mu iyimserim böyle düþünüyorum diye! Yaþam ne acý, ne tatlý, ne renksiz, ne kokusuz, ne dümdüz, anýmsanacak deðer taþýmayan bir yýðýn küçük olaylar zincirinden baþka bir þey deðil! Acýlar var durmadan anýmsanan, hastalýklar var bir türlü iyileþemeyen, birde arada sýrada þimþek gibi parlayýp sönen týpký bizim yaþadýðýmýz mutluluk anlarý hepsi bu kadar deðil mi? Çýlgýnca eðlendiðimizi sandýðýmýz gecelerde bile hüzünlü deðimliyiz? Açýða vuramadýðýmýz gözyaþlarýmýz hiç yok mu? Nedensiz hiç mi aðlamadýk? Þimdi de yapacaðýmýz az ile avunmak elde kalanla yetinmek, bir daha ki buluþmaya kadar bu tür anýlarla oyalanamaz mýyýz? Çok mu zor! Ben yapabilirim! Ya sen! Sen de yapabilirsin? Çünkü kendimi çok seviyorum ben. Ünlü yazarlarýn da dediði gibi’ Kimi kendini aradýðý için gider bir baþkasýna, kimide kendini yitirmek için. Henüz bu kadar sevmiyor muyuz yoksa! Birbirimizi. Çünkü; Sende biliyorsun ki sevgi bir bolluk olayýydý. Ön þartý sevgiyi verebilenin kuvvetiydi. Sevgi ayný zamanda bir onaylama ve yaratýcýlýktý. Ýnsan sevileni yaratmaya çalýþýrdý. Baþka birini sevmek ancak böyle bir iç kuvvetten kaynaklandýðý zaman bir erdemdi. Ama kendi kendisi olamama gibi temel bir güçsüzlükten ileri geldiði zaman bir kötülüktü. Ýnsanýn kendisine karþý duyduðu sevgiyle, baþkalarý için duyduðu sevgi arasýndaki iliþki problemini çözülmemiþ bir karþýtlýk olarak býraktýðý bir gerçekti. Kendi benliðimizde, aslýnda týpký baþka bir insan gibi sevgini abecesi olabileceðiydi. Ýnsanýn kendi hayatý, mutluluðu, geliþmesi ve özgürlüðü karþýsýnda olumlu bir tavýr takýnmasý sevme yeteneðinden yani ilgi, bakým, saygý, sorumluluk ve bilgiden kaynaklanýrdý. Bir insanda yaratýcý bir þekilde sevme yeteneði varsa, o insan kendini de severdi. Yalnýzca baþkalarýný seviyorsa hiç sevmiyor! Demekti. Ayný þekilde vicdanýmýzýn sesini dinleyebilmek için kendimize kulak vermeyi bilmiþ olmamýz gerekirdi. Kulaðýmýza gelen her sesi ve herkesi dinleriz. Ama kendi sesimize kulak vermeyiz. Bize dört bir yandan, saldýran fikirler ve kanýtlarla yaþýyoruz, her an insanýn kendi sesine kulak vermesi çok güçtü. Kendimizle karþýlaþmaktan ürker gibiyiz. Kendimizin çok kötü bir arkadaþ olacaðýný sandýðýmýz için mi böyle davranýyoruz? Öyle sanýyorum ki kendimizle yalnýz kalmaktan korkmamýz daha çok! Bu kadar iyi tanýdýðýmýz ama ayný zamanda bize bu kadar yabancý olan birini görmekten ileri gelen ve bazen dehþete kadar varabilen bir sýkýntý, þaþkýnlýk ve utanç duygusudur. Korkuyoruz ve kaçýyoruz böylece kendi sesimizi dinleme þansýný elden kaçýrýyoruz ve vicdanýmýzý bilmezlikten gelmekte devam ediyoruz. Vicdanýmýzýn zayýf ve belirsiz sesine kulak vermek; Onun bizimle doðrudan doðruya deðil de dolaylý olarak konuþmasýndan ve çoðu zaman bizi rahatsýz eden þeyin vicdanýmýz olduðunu fark etmemizden ötürüde güç bir þeydi. Görünürde vicdanýmýzla ilgili olmayan birçok neden yüzünden kendimizi endiþeli hatta hasta hissedebiliriz. Vicdanýmýzýn onu ihmal etmiþ olmamýza karþý gösterdiði tepkisi beklide nereden çýktýðý, ne olduðu belli olmayan bir suçluluk ve tedirginlik duygusudur. Sanki ikimizde ayný duygularý taþýyoruz. Seni acýtacak hiçbir þey yapmadým ben! Kýsa bir seyahate çýkarak, vicdanýmýn sesini dinlemeye karar verdim. Sende vicdanýnýn sesini iyi dinle! Dönüþte, seni, beni beklerken görmek dileðiyle. Bakalým, Bay (K) nýn gidiþine Bayan Zen ne diyecek! Bir sonraki hikayemizde buluþmak dileðiyle. Sevgilerimle.







Nezihe ALTUÐ
28.09.2009