Hep susmamýz söylendi, sükut altýndýr dendi, sesimiz çýktý susturulduk, önce ailemiz, sonra öðretmenlerimiz, sonra patronlarýmýz, emniyetimiz, büyüklerimiz, abilerimiz ablalarýmýz, komþularýmýz ve biz. Konuþmanýn en yasak olduðu tüm bu anlar içinden doðup gelen çocuklarýz.

Kaybedilmiþ bir zamanýn en olmaz anýndayýz ve topyekün susuyoruz. Bu sefer bizi susturanlara inat konuþmak gerekmezmi acep? Sözün altýn olduðu bir dönem doðurmanýn zamaný gelmedimi sizce. Hidayete varmak sükunetle imkan bulacaksa, çocuklarýmýz ve yarýnlarýmýz nasýl varacaklar duymadýklarý hidayete. Anlatmak zamanýdýr artýk, yaþananlarý, yaþanacaklarý.

Paylaþýn bildiðiniz tüm doðrularý, kimliðiniz deðil insancýllýðýnýzdýr asýl olan. Kendinizi/kim olduðunuzu deðil yaþamý anlatýn, duymak istiyorum artýk.