Ahh Ýstanbul!!Nerelerdesin? Gönlüme taht kurmus, baþ köþede oturuyor, durmadan çaðýrýyor, çekiyorsun beni kendine..Bir girdaba mý sürüklüyorsun beni, yoksa mutluluða mý bilmiyorum..Nesin ki bu derece beni kemirip kemirip bitiriyorsun?



Bogazda ucan her martý da umutlarým gizli benim..Hepsine de fýsýldadým umutlarýmý..Engin maviliklerin derinlerinde parýldayan bir ýþýk görürlerse onun benim umudum oldugunu fýsýldadým onlara..O umutlar o engin maviliklerin derinlerinde olabilirler ama gün gelecek o maviliklerin üstüne çýkacak iþte o zaman parýldayacaklar dedim..Tamam dediler Ýstanbul..Dokunmayacaklarýna dair söz verdiler bana..

O masmavi insaný büyüleyen muhteþem boðazýn mý benliðimi çeken yoksa ayasofyanýn ilginç mimarisi mi?Çamlýcanýn tepeden bir kartal gibi süzülüþü mü yoksa Fatih'in gönüllere su serpen mistik havasý mý ceken tarafýn beni..O eþsiz engin maviliklerin karþýsýna geçip kendimi yaptýklarýmý, yapacaklarýmý, sorgulayýp yargýlamayý mý özledim yoksa?



Çagýrýyorsun beni ama bekleme gelemem ben daha Ýstanbul..Ne zamanki tamamladým kendimi, ne zamanki hamlýktan olgunluða adým attým ve ne zaman bana söz veren martýlar sözlerinde durup umutlarýmý bir sýr olarak sakladýlar , o zaman gelirim..Umutlarým ne zaman engin maviliklerin üstüne cýkar o zaman gelirim..Sana ayak basarken ne zamanki çocuklar mendil satýp, cam silmeyi býrakýrlar o zaman gelirim..Bekle ÝSTANBUL bekle.Ben yine gelirim sana..Umutlarým bir bir ýþýldadýgýnda yeni umutlarýmý fýsýldamak için gelirim sana..Güzelliklerin umuda baðlandýðý þehre sevgilerimle GELÝRÝM..