SESÝN KOKUSU

Duvarlarý sessizlikten yapýlý labirentin saydam mermer koridorlarýnýn her bir yerine maskelerini býrakmayý seçti kadýn... Öyle bir saydamlýktý ki bu, geçtiði koridorlarda býraktýðý tüm maskeleri bir bakýþta görebiliyordu.. Anlýyordu ki bundan, onlar hep olacaktý, geri dönüp maskelerini koridorlardan toplayýp yerlerine koyacak ve öyle çýkacaktý buradan... Olsundu, bir an bile olsa maskelerin aðýrlýðýndan kurtulmak her þeye deðerdi...

Labirentteki koþusuna devam etti kadýn üþüyerek gittikçe daha fazla. Yoruldu kadýn, üþüdü.... ve durup saydam duvarlar içindeki koridorlara baktý, maskelerine ve hikayelerine.. Silikleþmiþti çoðu hikayelerin, incelmiþ siluetlerini seyretti hikayelerinin bir süre... Sonra birden, içlerinden birinin sesini duydu...Baktý göremedi bir þey, ama belli belirsiz bir ses vardý, kulak kesildi ama bu duyusu bir iþe yaramadý... dikkat kesilince bir koku duydu; sýcak, yanýk, ürkekçe çaðrýsý olan bu koku, bir sesin kokusuydu... Yarým býrakýlmýþ bir hikayenin kahramanýnýn sesinin kokusu.. Ayrýmsadý, tanýdý ve her nedense üþüyen yerlerinden bir esinti geçti ýlýkça... Üþüyen yerleri daha bir acýsa da ýlýkça geldi bu ona, bir an çok kýsa bir an acýsýný unutur gibi oldu sesin kokusunu duyunca...

Sesin kokusu onu kendine çaðýrýyordu, dönüp ardýna bakmadan labirentteki koþusuna devam etmek istedi... Yazýk ki, dönüp duruyordu labirentinin içinde ve hep ayný koridorlarda ayný hikayelere çýkýyordu yolu... Hepsi karýþmýþtý birbirine, yahut yoktu hiçbirinin birbirinden farký.. O yüzden hep ayný yere çýkýyormuþ gibi hissediyordu... Oysa her bir koridordan her bir hikayeden bir defa geçiyordu... Baþý döndü, gözyaþlarýna boðuldu... Oturmadý ama olduðu yere.. Bir süre öylece kaldýktan sonra, dönüp, tüm hikayelerden ayrýlýðýný hatýrladýðý o özgün sesin kokusunun çizdiði görünmez yoldan ilerlemeye baþladý...

Yolda tanýdýðý bildiði ve bir yerlerde býraktýðý duygularý gördü ve selamladý onlarý... Gülümsedi, iyi gelmiþti ona bu tanýdýklýk... Ve nihayet koku giderek daha belirginleþmeye baþladý... Cesaret verdi bu ona, artan bir kararlýlýkla, artýk kokunun kaynaðýna sese ve nihayet sesin sahibine doðru ilerlemeye baþladý...

Evet ayrýmýna varmýþtý artýk, sesin bir sahibi vardý, onun kokusu idi bu.. Onun kokusu.. Ete kemiðe büründü koku ve bir surete... Acýdan genleþmiþ, bir parça kavrulmuþ buram buram aþk kokan kaynak iþte orada duruyordu. Yolu yine ona çýkmýþtý. Çünkü ancak ve ancak o bilebilirdi. O, kadýnýn bileni, anlayaný idi. Gerçekten de bilmiþ anlamýþ duymuþtu kadýnýn ruh üþümelerini…

O'nu görünce hiç tereddütsüz uzanýp elini tuttu sesin sahibi, sadece elini tuttu. Kadýn birkaç kelime mýrýldandý, ama elini kavrayan elin tanýdýk sýcaklýðý susturdu onu. Ruhunun üþüyen yanlarýný göstermek istedi sesin sahibine... Oysa zaten çýrýlçýplaktý ve her þey apaçýk ortadaydý... Tüm hikayeler, saydam duvarlar ardýnda ve izler kadýnýn ruhunda açýk seçik görülüyordu sesin sahibi tarafýndan... Gördüðünü belli eden bakýþlarý, kadýný rahatlattý... Acýdan kavrulmuþ þefkatli bir sesle, görüyorum bak bende de var dedi sesi sahibi.. AMA GEÇECEK, YÝNE OLACAK, YÝNE GEÇECEK VE HEP BURADA OLACAÐIM, RUHUNUN ÜÞÜYEN YERLERÝNÝ ISITACAÐIM ve sarýlýp ýstttý kadýný sýmsýcak þekfatle.....