Misali bozuk bir gün batýmý salýnýrken ufukta, sessiz sakin bir sokaðýn kaldýrýmlarýna baka baka yürüyordu Bahtýþen…

Taþlarýn arasýndaki boþluklara takmýþ gibi yarý seke seke yol alýyordu , aðýr aksak evine..
Üff.. Ekmek almýþ mýydý acaba evdekiler “Hiç zannetmem” dedi iç sesi.. Ne zaman almýþlardý ki.. Bu günün diðerlerinden farklý olmasý için hiçbir sebep bulamadý zihninde.. Neden her gün bunu düþünmeden ekmeði alýp eve gidemediðine öykündü kendince.. Aslýnda anlýyordu kendini.. Daldý gitti minik kýzýn ardýnda sakladýðý günlerine.. Evet özlem sarýyordu minik kýzýn bedenini.. Sýcacýk bir þefkat ve korunma özlemi.. Sanýrým babasýnýn okþayýþlarýný duyumsadý upuzun saçlarýnýn üzerinde.. Gözlerinin içine bakarak her sabah “ Kýzým bu gün sana ne getireyim?” deyiþi hala þimdiki gibi çýnlýyordu kulaklarýnda.. Yamuk bir gülümseme attý kendine..
Þimdiye kadar kaç erkek yaþamýnda ne istediðini sormuþ ya da akþamlarý babasý gibi en sevdiði þekeri alýp getirerek sürpriz yapmýþtý ki ona.. Her gün, Allah’ýn her günü bunu beklemiþti iþte.. Önemsenmek istedi sadece, istemeden verilmesini bekledi.. Çok muydu istediði acaba ?

Bu kadar mý cimriydiniz ?

Adýmlarý aðýrlaþtý, çizgilerin arasýndaki topraklara baktý hüzünlü. Sahi böylesine tozlumuydu yüreði. Yaþamýn taþlarýný birbirine tutturabilecek kadar betonlaþ mýydý yaþamýn elleri.. Yüzünü okþayamayacak kadar acýmasýz mýydý meymenetsiz hayat. Çok yorgundu.. Uff. Neden bu kadar aðýr bu ayaklar, neden geri geri gidiyor adýmlar.. Kafasýný kurþun kadar aðýr, gözleri kadar dolu bulutlara kaldýrdý. Derin bir nefes almaya çalýþtý.. Neden aldýðý nefes dar geldi ki acýttý göðsünü. “Neden kimsem yok, varken yoklar” dedi. Küçük Bibiþ gibi bulutlarla fal bakmak istedi ama beceremedi.. Hayal etmeye bile gücü kalmamýþtý oysa.. Adý gibi emindi ki yine eve kimse ekmek almamýþtý.. Uff.. Düþününce omuzlarýna bir on kilo daha yüklendi sanki.

Evin kapýsýna geldiðini fark ettiðinde kapýcýnýn sesiyle irkildi. “Abla, abim evde mi, aidat toplanacakta.” (Aidatlarý eþi ödüyor zannettiniz deðil mi .. Hayýr , maalesef hayýr. Paþamýz yönetici... Pek sever böyle iþleri.) “Evdedir caným, uðrayýp sorsaydýn ya.. Neyse uðrarsýn, iyi akþamlar.” Bu insanlar boþ konuþmayý ne kadar da seviyor diye düþündü.. Unutmuþtu ekmeði, döndü binanýn yanýndaki bakkaldan þükürlük ekmeðini aldý.

Birinci kata geldiðinde kapýnýn zilini çalmadan açtý, nasýl olsa çaldýðýnda “anahtarýn yok mu senin “ diyecekti. "Aman o konuþmasýnda" dedi içinden. Ellerindekilerle direk mutfaða geçti.. Baktý ki kimse ekmek almamýþtý; buruk , kahýrlý bir bakýþ baktý içeriye doðru. Ocaðýn üzerinde yemek yoktu, dolabý açtý bir umut. Ne mümkün.. Hiç þaþýrmadý. Emekli olalý bir gün daha yemek yapmamýþtý ki þimdi yapsýn. Çocuklar yanýna koþuþtu bu arada. Onlarla ayak üstü ilgilendi (içindeki telaþeyi bastýrarak) günlerini sordu, derslerini, ödevlerini... Hemen tekrar için hazýrlýk yapmalarýný istedi. Her zamanki gibi; bir taraftan yemek , bir taraftan ödev ve tekrarlarla ilgilenmeliydi... Neyse ki eli çabuktu…

Çevresinde ne kadar kadýn tanýyorsa hepsi ayný þeyi söylüyordu " erkekler yapmaz". Bu kadar bencil olabilir miydi bu erkekler, hiç aklý almýyordu. Kocasý Bahtýþen’den önce emekli olmuþtu, yakarýþlarýný, it yerine koymuþtu... Þimdi tüm enerjisiyle kapý bekçiliði yapýyor, asalak gibi Bahtýþen’in sýrtýndan inmediði gibi gecesini gündüzünü çekilmez kýlýyordu. “Ne yapmalýyým” diye düþünürken, kaç kere kendini yakmýþ, saðýný solunu yaralamýþtý iþ yaparken. Ah boynundaki halkalar ahh...
__ Bahtýþen çay yaptýn mý ? Çay ver... ( batsýn Bahtýþen emi )

Kimse halini sormuyordu... Ana ,baba cahil cühele anlamaz. Çýkmýþ gecekondu mahallesinden, düþmüþ apartmana, hem de çalýþýyordu ya daha ne istiyordu deðil mi ? Ardýný arkasýný soran yoktu... Bir Allah bir Bahtýþen...
Adý gibi salýnamadý ki daha göllensin divanda.

Eli suda günü düþündü. Doktora uðramýþtý bu gün. Raporu çýkmýþtý, uzun uzun anlattý doktoru. Evet sol göðsünde kitleleri vardý, hemde çok riskli. Acil biyopsi yapacaðýz dedi doktor, kül benizli kocakýza.. Dünya baþýna göçtü, dik bildiði canýnda... Oysa eþi biliyordu bu risli beklentiyi, hatta bu gün doktora gideceðini de... Bir önceki tetkiklerde anlatmýþtý Bahtýþen. Kimin umruna ki. "Sen kendin gidersin deðil mi" demiþti ya sabah sabah. Þimdi çayýn derdinde Paþa... Sýzý düþtü yüreðine her zamankinden daha acý, her zamankinden daha çaresiz... Yer ayaklarýnýn altýnda dans ediyordu… Gözlerinin alevine dayanamýyordu artýk... Medet! Elleri kadersiz baþýný avuçladý mengene gibi. Soðuk, kuru betona çöktü dermansýz dizleri... Kökünden kýrýldý sanki beli..

Babasýný özledi; sarsýn minik kýzýný, kokuþlarýndan öpsün diye ve satsýn tüm dertlerin anasýný, meydana okusun devrana... (Yaslamalýydý sýrtýný bir dala oysa.)
Anasýnýn kokusunu özledi, bebek oldu kucaðýnda çýðlýk attý þu kahpe Dünya’ya…

__ Yeter! Yeter! Yeter! Sýcak bir omuz verin bana!
“” Yitiyor ciðerin, yittim ana! ””



HERZE YANKILAR

Caný kanýyor bebeðin
Kerte boðurdak
Çok acýmasýz

Hýncahýnç
Kesif hýçkýrýk
Çýðlýklar Herze yankýlardý
Hercai kulaklar týkandý
Gözler kara kuyu
Göverdikçe göverdi
Mavi boncuk takýlý
Masum duruþu
Kusmaya çalýþtý Kesmik aþý
Boðum boðum Boðazýna dizili
Mevsimsizdi Zümrüt yaþý

Çok acýmasýz
Kerte boðurdak
Caný kanýyor bebeðin

Anne!
Neredesin
Yitiyor yitiyor ciðerin






Habibe E. Aðaçdelen