Vazgeçilmemiþ bir türküyüz þimdi…

Ve son – ki – üç – dört!


Uzun zaman olmuþ seni beklemeyeli. Ama yaramýþ bana, iyi olmuþ. Ellerim titremeyi özlemiþ, gözlerim haber bekler olmuþ. Daha bir heyecanlý olmuþum, daha ürkek, daha masum…

Geleceðini umuyorum bugün de.
Ayný coðrafyadayýz
Ayný saati kolluyoruz kaderin tüm orospuluðuna inat!

Uðurlu bir þarkým var artýk, sana adadýðým ve her dinleyiþimde hem senden hem de benden bir þeyler bulduðum bir þarký. Seni ilk gördüðümde çalmýþtý. Sonra sen bir ara kalbimi çaldýn. Hep çaldý bu þarký benim için, yine çalýyor.

Gelir misin?
Yoksa uyku daha mý tatlý geliyor?

Þimdi usulca iniyorum beni hiçe saydýðýn merdivenlerden. Her adýmda titriyor dizlerim eskisinden de fazla. Hayal dahi edemiyordum bu merdivenleri; þimdi bir iz, bir ýþýk peþindeyim. Kullanýyorum her türlü yöntemi sýrf sen var ol diye.

Ben tüm bu çýkmazlarda boðulurken aniden bir haberle giriyorsun bu gizemli anýma.

“Geliyorum” diyorsun.

Evet, geliyorsun.

“Gitmeden son kez göreyim seni” diyerek geliyorsun. Bu benim dünyama baðýþlanan en büyük þey ve en güzeli sen de bunun farkýndasýn. Bunu bilerek geliyorsun. “Þöyle otursak, yýllarca gözlerinin içine baksam…” diye geçiriyorum içimden. Sana gelmek için yollarý yakýyorum. Dünyayý durdurup yalnýz ben koþuyorum.


Etrafýnda döneceðim yine
Çünkü bu son dönence…


Umutsuz bir vakayým biliyorum. Ama inatla her gün aþka gidiyorum ve ben aþýðým diyorum. Aþk dilinde hiçbir tedaviye cevap vermiyorum. Ta ki;

Bir gün reçeteye “sen” yazýlana kadar.


…


Ýnanmak çok zor

Karþýda beyazlar içinde birisi var. Sýrtýnda çantasýyla… Bu sensin biliyorum.
Arýyorum seni. “Bilseydim baðcýklý ayakkabý giyerdim” diyorum,
“Neden?” diye þaþýrýyorsun;
“Dizlerimin baðý çözüldü…” diyorum.

Sonra ikimiz de susuyoruz…


Nefes gibi yakýnýmda olman kalbimin ritmini bozuyor. Soluklarým düzensizleþiyor. O “Kýzýlay” kalabalýðý benim için bir depreme dönüyor. Yer yarýlýyor, herkes inatla yerin dibine giriyor. Biz de yukarýdan seyrediyoruz. Sen daha yukarýdan bakýyorsun tabii. Ben naçizane… Sadece sana bakýyorum…



Sesinde bir “Sala” yankýsý var. Tuhafsýn.

Ama çok güzelsin.
Çok
Tarifsiz
Masalsýz
Yalansýz…

Ellerim tahriþ olmuþ o karanlýkta senden bir "iz" aramaktan. Saklýyorum senden, sende saklýyorsun benden birçok þeyi. Yarý mutluyum bugün, uzaklara gidiyorum. Çok uzaklara, biliyorsun. Adýný dahi bilmediðim sokaklara gidiyorum, belki seni unutmaya gidiyorum, belki kendimi unutmaya…


Bunun heyecanýný da ilk seninle paylaþýyorum.

Çok büyük heyecan deðil mi?

Benden kurtuluyor olmanýn vermiþ olduðu sevinci gözlerinden okuyorum. Bu bana çok koyuyor biliyor musun? Fazlasýyla “aðýr” bir sevinç, kaldýramýyorum…

Ýçimden bir yemin ediyorum.
Ve biz ilk bulduðumuz ve oturduðumuz yerden kalkýyoruz.

Sen gidiyorsun
Ben izliyorum
Gözyaþlarým geçiriyor seni gideceðin yere kadar.
Sonra bekliyorlar.
Geri dönmemek üzere gidiyorlar.

“Allah’a emanet ol” diyorsun gözlerimin içine baka baka…

“Allah yardýmcým olsun” diyorum.


Kokum Kýzýlay’da bir yerlerdedir.
Karanfil sokakta dolaþýrken gözyaþlarýma dikkat et.
Lakin
Onlar ayaklarýnýn altýnda
Dolaþmayý severler
Gururumdan öðrendiler
Sen uyma onlara…
Boþ ver...