ÝÇÝNÝZDE BÝR YER
Issýz bir sahil kasabasý... Soðuk bir rüzgar, sürükleyebildiði herþeyi havalandýrmakta, havada esrarengiz þekiller oluþturmaktadýr çeþit çeþit nesnelerle. Soðuk çok soðuk, soluðunuz donuyor... Upuzun bir yol, iki yaný aðaçlýklý. Aðaçlarýn yapraklarý yer yer sararmýþ ve rüzgarla havalanýp, yer çekimine inat bir süre dolandýktan sonra yerlere serilmekte...Yolun hüzün dolu bir sessizliði ve korku salan bir karanlýðý var...Soðuk, karanlýk ve sessizlik, sinsi bir merak duygusuyla yolun sonuna çekiliyorsunuz usulca....Bu merak duygusunda yolun sonunda denize ulaþmak ümidi taþýyorsunuz bir yandan....

Yolun sonunda sizi neyin / kimin beklediðine dair önü alýnamaz bir merak sürüklüyor da sürüklüyor sizi biteviye... Kah koþuyor, kah yürüyor, kah duraksýyorsunuz yolda. Bir an denize / aydýnlýða ulaþmak ümidi adýmlarýnýzý sýklaþtýrýyor, bir an yolun sonunun ürkünç bir sürprizi barýndýrabileceði endiþesi sizi olduðunuz yere mýhlýyor... Ama insanýn o hep iyi þeyler ümit eden yönü kaldýrýyor sizi olduðunuz yerden ve yola devam diyor... Giderek ýsýnýyorsunuz ümit ýþýðýnýn henüz görmediðiniz ama hissettiðiniz sýcaklýðý ile... Yine sýklaþýyor adýmlarýnýz... Derken karanlýðýn kesif baskýsý sizi yine ümitsizliðe hüzne ve kaygýya boðuyor. Geriye dönüp bakýyorsunuz, ama aldýðýnýz yolun önünüzdeki yoldan ne kadar uzun ya da kýsa olup olabileceðini kestiremiyor ve geri de dönemiyorsunuz, yine bir ümitle, belki diye.... Uzun saatlere bedel dakikalar sonunda devasa bir yapý ile karþýlaþýyorsunuz, unutulmuþ belki de ihmal edilmiþ bir ev gibi...Bacasýndan tüten duman birden ýsýtýveriyor üþüyen ruhunuzu ve ümidi ateþliyor bir parça daha, adýmlarýnýz sýklaþýyor....

Kapýsýna vardýðýnýzda yapýnýn artýk soluk soluðasýnýz.... Tereddütlerle dolu bir süre duraklýyor ve sonra elinizi kapýnýn koluna atýyorsunuz ki, tutulacak bir yeri yok bu kapýnýn...Bitkinlikle dizlerinizin üzerine çöküyorsunuz kapýnýn hemen eþiðinde....

Sonra belki buralarda bir yerdedir diye gözleriniz çevreyi araþtýrmaya baþlýyor, bir gayret kalkýp yapýnýn etrafýnda dolaþmaya karar veriyorsunuz... Ama yok, tüm aramalarýnýza raðmen kapý kolu gibi birþey bulamýyorsunuz... Ýçeriyi dinliyorsunuz, sonra dayanamayýp baðýrýyorsunuz kimse var mý diye, beni duyan var mý diye....

Yok yok yok, yok iþte kimse yok, sesinize ses veren tek bir canlýlýk iþareti gelmiyor.... Anlýyorsunuz ki yapayalnýzsýnýz... Ýçinizde ansýzýn beliren aydýnlýk yine karanlýða doðru perde perde soluyor... Ama o bacadan tüten duman, o neydi peki? Demek ki var birileri, olmalý; var evet var... Yine ümit ýþýðýnýn o pýrýltýsý karanlýða doðru bir þimþek çakýyor, kýsa bir an için bile olsa daðýtýyor karanlýðý... Ama artýk biliyorsunuz ve eminsiniz yalnýz deðilsiniz.
Bu duygunun sizi ne kadar rahatlattýðýna siz de þaþýyorsunuz. Kapýnýn eþiðine sýðýnýyor ve bekliyorsunuz, mutlaka birileri sizi fark edecektir.

Azýcýk ýsýnýyor içiniz, çok az da olsa iyi geliyor bu size, daha bir güvende hissediyorsunuz kendinizi, kendinizle baþbaþa iken sanki ilk kez…...
Kendinizle baþbaþa iken hiç bu kadar huzurlu hissetmemiþtiniz, güvende deðilmiþsiniz gibi gelirdi hep kendinizle iken... Üzerdiniz, kýzar, incitirdiniz, acýmazsýzca eleþtirirdiniz kendinizi... Hep canýnýz yanardý deðil mi kendinizle baþbaþa kaldýðýnýzda. Ondandý deðil mi, hep yanýnýzda birilerini isteyiþiniz, sonu gelmez arayýþýnýz, edilgen hikayelerin baþ kahramaný haline geliþiniz.
Sahi kaç hikaye geçmiþti yaþamýnýzdan. Kaç kere kalbiniz kýrýlmýþ, kaç kalp kýrmýþtýnýz? Daha çok kalbinizi kýranlarý mý anýmsatýyor size belleðiniz… Düþününce kýrdýklarýnýz da çýkýveriyor su yüzüne deðil mi? Haydi, devam edin, korkmayýn yüzleþin acýlarýnýzla; hem aldýðýnýz hem de verdiklerinizle… Ýçinizde bir yerde duruyor tümü, biliyorsunuz…