Týrtýllarýn yapraklarý kemirdiði o yaz akþamý...


     Serinliðinde kendimi kaybettiðim bahardan kalma bir kýþ günü...

     Ellerime vuran keman telleri ve seni dinlemek içimdeki karanlýkta... Ýþte aydýnlandýðým an bu demek, her þeye ve herkese raðmen, yenilmedim diyebilmek çirkinliklerime, çirkinleþtiðimi bilmek hayatla bir olmak için.


     Dizlerine kapanmak elde edebilmek için hayallerimi, elde ettiklerimi küflü odalarda saklamak; kaybetmemek için, kaybettiðimde yanmak, onlarý kazanmak için yaptýklarýma...

     Hayat; týrnaklarýma bulaþmýþken kesif kokulu çamurlar, daha fazlasýna dayanamamaktýr, dayanacaðýn kadar dayanmýþsýndýr...


     Kepenklerini kapattýðýnda yaþanmýþlýklarýnýn, altýndan sýzan gün ýþýðýna hasret kalýrsýn geceler boyu, biraz aralamak için tutuþur tenin, bedenine isyan bayraðýný çektiðinde nefsine karþý ilk kez galipsindir. Kulaklarýnda yankýlanýr duymamak için direndiðin ne varsa, sonrasýnda duyduðuna piþman olmadýðýný anlarsýn, nasýlda rahatlar ruhunda sýkýþýp kalmýþ çocukluðun..

     Koþturursun eskimek bilmeyen merdivenlerinde geçmiþ günlerinin... ve týrtýllarýn yapraklarý yiyiþi gelir gözlerine, hep karanlýkta kalmýþ anýlarýn, aydýnlýðý o denli özlemiþtir ki; sýký sýký tutunur sana... Býrakma dercesine takýlý kalýr görüntüler...

     Köpüklerin arasýnda sana el sallayan yunuslar, tepeden týrnaða beyaza boyalý bir gökyüzü, hiç eskimeyen bir yüzle, ”Ýþte yaþadým” demek istersin aslýnda, iþte yaþadým ve gidiyorum, gitmek; nereye ve ne için bilmeden, gitmek öylece, en hesapsýz kalanlarýný bile götürmek yanýnda, gitmek; kimse gitmeyi istemediði halde, umarsýzlýk kepenklerini indirdiðinde korkularýn hoyrat seviþlerine, gitmek; kalmayý seçmek diye bir þey olmadýðýndan.

     Sabahý özlemeden yattýðýnda kuþ tüyü yastýklarýna, “hiç uyanmamak nasýldýr?” diye sormak, uyanmamak nasýl aðýrdýr anlamaktýr gitmek, yüreðindeki yaralarý saramadan, kanayan gözyaþlarýna aldýrmadan, özleyenlerine elveda diyemeden gitmek...

     Yaþamak, asýlý kalýr koynunda...

     Yaþamak aðýrdýr kollarýnda...
     
     Ama yaþamak güzeldir tüm karanlýðýyla...

     Dizlerine çektiðinde baþýný, gövdende hissettiðin acýyý özlemek, özleyememektir gitmek...

     Týrnaðýna bulaþan yorgunluklarý, tenine ettiðin eziyetleri hiçe sayarcasýna, gitmek... Aslýnda hiç istemeden.

     Sabýrla ördüðün bir hayatýn, sabýrsýz bir çocuðun þýmarýk isteklerine boyun eðmesi gibi, üzgün ama çaresizdir duruþu... Gitmek; kalanlarýna ettiðin eziyettir aslýnda, kalanlarýn kalmaya niyeti yoksa da, kalmaktýr ellerinden gelen, seninse elinde olmayan!


Talan Ayþe kanca