Ahþap bir pencerenin önüne oturarak izledim bugün seni...

Vurmak için koþtuðun top bir gün ardýndan koþtuðun dünya olacak ve belki de vuran sen deðil o olacaktý...
     

Gözlerimi yukarý doðru kaldýrdýðýmda boynu bükük bir çýnar karþýladý beni. Belki sen çýnarlar gibi uzun yaþayacaktýn, yýkýlmaz gözükecektin ama mutlaka yaþlanacaktýn ve seninde belin bükülecekti. Son baharý yaþýyacaktýn umutsuzca, ölümü yakýþtýramayacaktýn kendine ama kýþ senide vuracaktý; baharý görmeden gidecektin sessiz yolculuðuna...
     
Ben mi?

Ben yine seni izlediðim pencerenin önünde oturacaðým, düþüp dizlerini kanattýðýnda, aðlayarak geldiðin yerde, yine kollarýmý açýp "tamam geçti gel buraya diyeceðim" fakat bu sefer kanayan dizlerin deðil belki "yüreðin" olacak ama ben bi anne sýcaklýðýyla saracaðým seni, ne kadar büyümüþ olsan da, zamana yenilmiþ olsanda sana sarýlmaktan çekinmeyeceðim..

Çok yükseklere geleceksin hayat denen bu yolculukta, beni tanýmamazlýktan geleceksin belki de ama bu beni sana dua etmekten alýkoymayacaktý ve yine belkiler saracaktý benliðimi..
     
Belki gelir sarýlýr boynuma,

Belki yine yatar dizlerime ve yine okþarým saçlarýný huzurla,

Ve belki sessiz yolculuðuma çýkmadan medil sallayabilirsin bana...