SEVGÝ BENÝM, BEN SEVGÝYÝM diyorum her seferinde, yaþamý sevgi üzerine kurdum, karþýlýksýz, kendiliðinden, öylesine sevmeler var yaþamda, herþey bende, ben her þeydeyim o zaman. Herþey, BEN'im diyorum. Yaþamý deðerli kýlan en küçük birimden, en büyüðüne bir bütünsek onu ve onun içinde olaný sevmek gerek diye düþünüyorum ve seviyorumda.

Tüm duygular tek merkezlidir ve her duygu bir diðerini tamamlar, cenazede olduðun ve hüzün ile acýyla boðulduðun bir an tebessüm edeceðin bir þey çýkar karþýna ve gülümsersin. Ýnsan yaþamýnýn bütününde bu ayrýntýyý her zaman kaçýrýr. Gecenin gündüzü takip etmesi gibi, acýlarý sevinçler, hüzünleri mutluluklar, yalnýzlýklarý çoðul birliktelikler tamamlayacaktýr.

Bir denge var ve onu tarif etmeyi öðretiyor hayat. Görebilmek, gördüðünü anlayabilmek, anlayabildiðini anlatabilmek, anlatabildiðini paylaþýp yaþamak gerek, sanýrým burada biraz yetenek konuþuyor, duyguyu yazýya dökmek konusunda. Yoksa her insan kendi iç dünyasýnda bütün bunlarý söyler durur, sadece dýþarý aksettiremez. Gözlerine baktýðýnda ne demek istediðini anlarsýn. Aslýnda her insan bir þairdir, kimi davranýþlarýyla, kimi bakýþlarýyla, kimi sözleriyle, kimi yazýlarýyla anlatýr yaþadýðýný. Yaþamý anlatmayý öðrendikçe, baþlangýcýn ve bitiþin kendisi olduðunu görüyor insan.

Sevginin paylaþtýkça çoðalan, çoðaldýkça güzelleþen, güzelleþtikçe anlamlý olan bir eylem olduðunu anlamaya baþladýðýnda, özgür olacaktýr yaþam. SEVGÝYLE, SEVÝYLE...