var idik
kucaðýnda analarýmýzýn
var idik baba ocaðýnda
var idik
varlýðýmýzdan habersiz
öfkelenirdik
sevinirdik
basitti yaþam
gemlenmiþ dürtülerin aðýr görüntüsüydük

isyankar çoðullarýydýk haksýzlýklarýn
tohumu henüz atýlmýþ
tazeleriydik
ölüsüydük umutlarýn

umutlar
deðil miydi oyun bozan
dilek tarlalarýnýn zor biten otlarý
susuz
yanýk kokan topraðýn
kýraç
umut toplayýcýlarýydýk

gelecek yok
ayaða düþmüþ emek
derinden ve sessiz görüntülerin ahlaksýz aceleciliði
bir bakýyorsun bolluk güllük gülistanlýk
varlýk gibi
yaþýyorsun içindesin zorbaya avuç açar
yokluk gibi
ne öfke
ne sevgi idi istencimiz
evrensel
insanca yaþamaktý dileðimiz
dua ettik
anlamsýz kaldý dilenciliðimiz
çocuklarýmýz
gençlerimiz
siz
biz

çýkageldiler bir yerlerden umutlarýmýz
heveslendik kimi
sandýk ki eriþtik baharýna
isyaný erteledik
bittiler gittiler dedik
med ceziri dar maðaralarýn
aldýrýr mýydý nefesi
bir mevsimiyse yaþamýn
yoksulluk diðer mevsimiydi
aynýydý her þey
yine yoklar vadisinin müdavimiydik

kavuþmak istiyorduk yokluðun son yaðmurlarýna
son atýlan topraðý olsun dedik
hep o dileði diledik
henüz örtmüþken geçmiþi
yoksulca yaðdýlar
üzerimize çocuklar

borç yükü omuzlarýnda
doðuþtan hamalý memleketin
okulda
evde
iþte
her baþlayýþ
her sona eriþte
yaðdýlar
yaðmur çocuklar




2002 mayýs -Ýstanbul