Yaz geldi…
Ve geçiyor bile,
Gökyüzü artýk bomboþ ve göze çarpan hiçbir güzellik yok.
Sabahlarý penceremi açtýðýmda sadece yalnýzlýk görüyorum
Ve bu yalnýzlýk yoðun örtüsü ile herþeyi örtüyor…
Seni görmeye en son geliþim Mayýsýn son günleriydi.
Bana verdiðin ve sen kokan atkýný hala saklýyorum.
Geçenlerde çantamdan çýkarýp dokunmayý denedim, kokusu gitmiþti.
Umudumuzun kesilmesinden býktým sanýrým.
Bana birazcýk en azýndan yaþayabilecek kadar umut býrakman gerekirdi.
Güzellik bütün hayatýmýzda tahttan indirildiði gün ölmüþtü sevgimiz.
Dayandýðýn gerçekler ise bu Metropol Rüyalarýydý…
Sen çevrende uçuþan güzel sözcüklerin hedefiydin.
Bense onlarýn çemberinde kýstýrýlmýþ ve boðazlanmýþ durumda çýrpýnýrdým.
Bir olasýlýkla gitmiþtin…
Havanýn kararsýz olduðu günlerden biri
Günün uzayan yaný zorlaþtýrýyordu herþeyi.
Bugün Beþiktaþ’ta idim…
Demir yýðýnlarý kýzgýn asvaltýn üzerinde sallana sallana ilerliyordu
Yürüyordum, büyük yürüyüþler olmasý gerekiyordu ama hepsi buydu.
Farketmeden yorulmuþum, zaten hayat yormuþtu.
Deðiþik hayallerin ütopik düþlerin zamaný çoktan geçmiþ.
Aslýna bakarsan nesli çoktan tükenmiþ bizden kalma Istanbul’un.
Sana henüz söyleyemedim…
Ama uzun süren kararsýzlýklardan sonra bilahare bunlarý yazmayý uygun gördüm.
Bilirsin, ben düþünmeden adým atanlardan deðilim…
Hayatýmýzýn en kararsýz olduðu günleri yaþýyoruz.
Senden sonra ilk kez yürümüþtüm Beþiktaþ yolunda
Bir kaos ortamýndaydým sanki, yada sýcaktý
Ayrýlýk olgunlaþmýþtý…
Gözlerimiz Ýstanbul göreli, sözlerimize baþka sözler eriþeli beri sevmekten alý konuluyor,
Sayende severken aramýza sahte uzaklýklar koyuyorduk…
Bir zamanlar hayallerimizle yarattýðýmýz O Ýstanbul günlerinden geriye
müphem mektuplar kalýyordu…
Bütün bu mektuplardan sonra anladým ki, bir yüzleþme ve anlama gereksinimi var.
Ama bunu yapacak ne zaman var,
Nede sen bu zamanýn tarafýndasýn…
Belki de, hepsi bir yürek postasý tarzýnda yazýlmýþ satýrlardý.
Lakin bu yürek bir randevu yada bir bakýþma yüzünden çarpan yürek deðildi.
Hep acý gerçekti, kabul edilemeyen….
Beðensem de, beðenmesen de yazdýklarýmýzý
Yüreðimizden hissettiklerimizdi o satýrlar…
Bugün yaþamýyoruz…
Ortaköy’e de gittim. En son Istanbul’u seyrettiðimiz bank’a oturdum.
Bu defa omzun yoktu,kuru bir tahta herþey lafta…
Yoksaaa…
Gözlerimin önüne koyulmuþ ve beni sakinleþtirmek için çýrpýnan vapurlar
Aslýnda bir riyadan ibaretti…
Yüreðin deðerini yitirmesinin gözle görülür belirtileri idi
Yaz geldi…
Ve geçiyor bile,
Var olma ihtimalinden çok uzaksýn.
Ve gittikçe uzaklaþýyorsun Istanbul’dan
Bir Güneþ ve Batýyorsun…

ERGÝN BOROBEY
Senarist/Yazar

11 Temmuz Cumartesi
Ortaköy Sahili…