Aylardan Sonbahar…
Saat 22:47
Yer Üsküdar/Ýstanbul
Issýz bir kalabalýðýn ortasýnda yapayalnýzým…
Yani sensizim bütün mesele bu…
Normal olarak evimden en az bana olduðun kadar uzaktayým.
Bir yürek kadar yakýn olsanda bana Hayatým sensiz, sevgisiz!
Ýþte böyle geçiyor zaman.
Buralarda her sabah gün sensiz baþlýyor sensiz bitiyor.
Sen Duymasanda görmesende gözlerinin baktýðý her yerdeyim.
Gidecek yerim olsaydý inan giderdim…
Tutsak olduðum senli zamanlarýmýn edasýyla sensiz geçen ömrümün gözlerini arýyorum.
Ne varým nede yokum ortalarýndayým hayallerimin.
Ne geri dönüþü var nede gözlerimin gördüðü bir ýþýk.Her yer karanlýk…
Birgün daha seni özlemekle geçti.
Sen ki istanbul kadar büyülü, yaz akþamlarý kadar sýcak,Rüyalarým kadar sade ve güzeldin.
Gücümün yettiði tek þey seni sevmekti oysa…
Gözlerim gene ýþýltýlý baksada boðaza her seferinde içimdeki güzelliklerin bir bir kopup gidiþini seyrediyor yüreðim.
Senle ördüðüm o gizemli saatlerim nerede?
Nerede benim için aðlayan gözlerin?
Þimdilerde Hüzün kokuyor her bir yaným.
Titrek bir gölgeyim artýk öptüðün yerde.
Yavaþ yavaþ tükeniyorum.Bozuk bir plak gibi ayný þeyleri çalmaktan býktý bu sürgün hayatým.
Kendimi biraz daha yaþlanmýþ hissediyorum.Bir lahza daha kopmuþum hayattan.
Yeniden baþladýðým noktadayým. Zamaný aþmýþ bir adamýn hayatýný oluþturan insanlarý, anýlarý, benliði oluþturan ayrýntýlarý…
Bir hiç olmanýn ve bunu hatýrlamanýn günleri…
Herkes biraz yalan kokuyor…Zamanýn hangi yapraðýnda gittin hatýrlamýyorum
Adýný bile koyamadýðým bu sensizliðin tam ortasýndayým.
Ýstanbulun ýþýklarý aydýnlatmaz hayatýmý bilirim…
Zaman hýzla akýp gidiyor..
Yüz eskitiðim gidiþlerinde sensizlikle yaþlanan bu yürek çok þeyi unuttu.
Halimi sorma! Çünkü artýk sorularýn cevabý yok bende
Bütün mesele seni anlamaktý.
Artýk anladým.
Ben artýk yokum Sevgili.
Umudunu Hasretine yenik düþürme sakýn
Umarým sende beni anlamýþsýndýr…